Matthias wil spinazie

Eric had een blik spinazie in zijn hand en was op zoek naar een blikopener. Waarom vond hij eerder een blik spinazie dan een blikopener? Iets aan die constructie klopte langs geen kanten. Nee, op zich was het vrij normaal. Hij was het gewoon niet gewend dat hij geen blikopener kon vinden. Blikopeners waren zo van die dingen die je altijd meteen vond. Hij alvast. En nu dus niet. Tragisch.
‘Godverdomme.’ Hij had het blik spinazie laten vallen en het viel, uiteraard, op zijn kleine teen. Kleine tenen waren algemeen geterroriseerd, vooral als je geen schoenen droeg. Hallo, toen hij de zoektocht naar spinazie was begonnen, had hij er niet bij stilgestaan dat hij een teenharnas nodig had. Die combinatie sloeg ook nergens op, hallelujah.  Terwijl hij bukte om de terrorist in kwestie terug op te rapen, vroeg hij aan zijn huidige gezelschap, Matthias, of hij puur toevallig al een blikopener had gevonden. Een. Hij was er 100% zeker van dat er meerdere blikopeners waren, maar dat ze pootjes hadden gekregen of zoiets. Gebeurde wel vaker. Zo had hij het weleens voor dat hij zou durven zweren op het hoofd van om het even wie dat hij bepaalde mensen in een kamer had gezien, ze had horen praten, hoewel hij wist dat ze het niet konden weten wat ze zeiden of zo. Heel vreemd. Scheen de reden te zijn dat hij hier was. Het was maar waar je een probleem van maakte.
Hij kon dat blik spinazie niet eens meer vinden. Godver. Waar was dat ding? Waarom verdween alles wat je hier nodig had? Hallo? Hij had dringende nood aan spinazie.

‘Misschien moet je in één van de keukenkastjes kijken’, zei Matthias alsof hij tegen een kind praatte. Hij keek de jongen een beetje raar aan, hij was zo druk bezig met het vinden van een blikopener dat hij zelfs het blik liet vallen. Enigszins raar omdat hij ook zijn lach in probeerde te houden. Hij had het blik met spinazie alvast maar voor hem, voordat hij het weer kwijt zou raken en nog een reeks vervloekingen uit zou spreken. Matthias vond dit behoorlijk druk gezelschap en zou het liefst weer naar buiten gaan als hij niet zo’n honger had gehad. Daarom wachtte hij toch maar even op de spinazie, wellicht als hij aanwijzingen bleef geven kon hij meegenieten van de kookkunsten van de jongen. Hij wist niet of die zo goed waren, maar hoe erg kon spinazie nou mislukken? Niet dat Matthias nou zo’n keukenprins was. Zijn moeder kookte meestal gewoon en dat vond hij wel prima, desnoods liet hij het een goede vriend doen. Hij had nooit de behoefte om zelf te koken. Als iemand commentaar zou hebben, zou hij dat zichzelf niet kunnen vergeven. Eten was belangrijk en als het niet te eten was had je een zwaar probleem en daar wilde hij liever niet de oorzaak van zijn.

Eric liet de spinazie waarvoor het was, wetende dat hij de spinazie nog wel kon vinden. Vervloekte het enige licht dat er was. Waarom in godsnaam? In vrij kleine kamers als dit was één lamp meestal wel genoeg, maar dat licht zou dan wel enigszins licht moeten geven. ‘Keukenkastjes,’ herhaalde hij, ‘goed idee.’ God, waarom had hij dat nog niet uitgeprobeerd? Nu ja, het lag zo verdomme voor de hand dat hij er niet eens op was gekomen. Hij stond terug op en begaf zich naar de keukenkastjes. Keukenkastjes. Keukenkastjes. Wauw. Hij opende ze, staarde erin met een soort van speurende blik, hoewel dat vrij lastig ging als het observatieobject nogal klein was. Nee, echt, die keukenkastjes waren klein. Serieus. Hij zou niet kunnen uitleggen waarom er kleine keukenkastjes voor niet zo heel kleine instellingen waren, maar hè, moesten zij weten. Goed, hij had geen flauw idee met hoeveel ze precies waren. Maar het waren er vast meer dan vijf. Sowieso. Oké, hij had eveneens geen flauw idee welke maat hij moest hanteren, maar toch. Hij eigende zich het recht toe te oordelen over zaken waar hij ofwel beschamend veel over wist ofwel zo goed als niets over wist. Maakte dat wat uit? Bestond er een waardeoordeel over mensen die beiden deden? Zo ja, was hij niet vooral degene die dat deed? En dacht men echt dat hij voor zichzelf geen uitzondering zou maken? Alsjeblieft zeg.
Hij sloot het keukenkastje en ging naar het volgende. Hoewel zijn ogen niet meteen geweldig genoemd konden worden, merkten ze de blikopener, deels verborgen achter een verdacht uitziende fles, op. Die hij pakte. Uiteraard. Hallelujah, hij ging niet vloeken wegens het niet vinden van iets dat hij nodig had om het dan vervolgens niet te pakken. Hallo, hij kon niet zeggen dat hij het erg vond om in het midden van de belangstelling te staan, voor zover de aandacht van één gast die hem constant leek te zien als een kind van tien – behoorlijk irritant, dat moest je maar van hem aannemen – zo uitzonderlijk belangrijk was, maar zo dorstig was hij niet. En sowieso had hij zo’n halfuur geleden nog gedronken. Geen zorgen.