Sapphire en Matthias ergens in de tuinen

Omdat Matthias een vrijwel dagelijkse behoefte had aan frisse lucht liep hij op een mistige middag de tuin in. Soms ging hij in het gras liggen en las hij een boek en op andere dagen liep hij rondjes om de rokende bewakers te vermijden, aangezien rook inademen niet hielp aan zijn behoefte aan de buitenlucht. Vandaag was hij voor de eerste keuze gegaan, omdat hij wist dat het rond dit tijdstip behoorlijk rustig was in de tuinen. De kans dat hij iemand tegen zou komen zou niet erg groot zijn, hoopte hij dan maar. Als hij ging lezen wenste hij om alleen te zijn en liever niet door iemand gestoord te worden. Hij had daar dan niet de perfecte plek voor uit gekozen, maar dat zag hij niet in. Hij was eerst een aantal rondjes door alle tuinen gelopen om er zeker van te zijn dat er niemand was en daar was hij na precies 4 rondes van verzekerd. Vervolgens liet hij zich in het gras zakken en maakte het zich comfortabel door zijn vest uit te trekken en dit als een soort onder grond te gebruiken zodat het boek, dat hij eigenlijk niet zijn boek kon noemen, niet nat kon worden van het gras of er rare beestjes in het boek zouden kruipen. Hij probeerde er altijd voor te zorgen dat spullen die in wezen niet van hem waren heel bleven of iets in die trant. Hij legde het boek op zijn vest, sloeg het open en begon te lezen. Het was een fijn boek om te lezen, omdat hij de hoofdpersoon begreep en zijn acties logisch waren, maar het einde onvoorspelbaar.

Sapphire had het gehele gebouw al drie keer afgezocht naar Matthias, met zijn dossier in haar handen. Ze had elke dag gesprekken met patiënten, iedere keer weer iemand anders. Ze onderzocht wat de onderzoeken van Dean met de patiënten deden. Ze liep op haar hakken de tuin in - niet ideaal dus - en ging daar dan maar op zoek naar Matthias. Ze moest er goed voor kijken, maar vond hem uiteindelijk in het gras. 'Great,' mompelde ze, waarna ze de hoge, zwarte hakken uittrok. Ze pakte ze in haar rechterhand, terwijl ze het dossier in haar linkerhand hield.
Sapphire vond het op zich wel een lekker gevoel, dat gras tussen haar tenen, het enige nadeel was dat ze koude voeten kreeg omdat het niet bepaald warm was. ‘Matthias?’ ze zou onder geen enkel beding gaan zitten, ze was er namelijk zeker van dat er dan uiteraard op haar knieën of onder haar achterste een natte plek zou zitten. De kans dat dat zou gebeuren was niet zo groot, maar het zou haar uiteraard weer over komen. Ze plande de afspraken wel in, maar 9 van de 10 keer, werd die niet aan de mensen zelf doorgegeven en kon ze het gebouw – zoals vandaag – 3 keer rondlopen voordat ze de persoon uiteindelijk vond.
‘Ik moet je even spreken,’ Sapphire zei het niet op een dwingende toon – dat deed ze eigenlijk nooit – ze zei het met een glimlach en ze veegde haar haren weg uit haar gezicht. Sapphire had haar haren eigenlijk altijd los – als wetenschapper was dat overduidelijk niet ideaal, maar ze was nou eenmaal stront eigenwijs en dat moest iedereen accepteren.

Matthias was blij dat hij alleen was, hij genoot van de eenzaamheid en van de stilte. Hij was ook blij met de keuze van het boek waar hij zijn beschikking over had. Niet vaak vond hij zulke boeken hier. Deze momenten deden hem goed, hoewel ze nog wel eens verstoord werden. Zo ook vandaag, helaas door één van de wetenschappers. Hij werkt met een ruk weer het hier en nu in geholpen. Hij draaide zich langzaam om met zijn hand op het boek, dat hij maar al te graag verder had willen lezen, zodat een pagina of meer niet om zouden waaien door de wind. Ze stond dus keek Matthias omhoog ‘Wat is er aan de hand’, vroeg hij lichtelijk angstig. Bang dat hij ergens op betrapt was al kon hij zelf niet eens verzinnen waar precies op. Hij had nu absoluut geen zin in wat voor conversatie dan ook en dat hij niet ontzettend ongeïnteresseerd was in dit geval een wonder, hoewel het overtreffen van zijn angst een dagelijks iets was. Hij vroeg zich af hoe ze hem gevonden had, hij dacht dat dit een niet erg logische plek was en dat ze misschien wel een uur heeft lopen zoeken. Vooral op de hakken die ze droeg dacht hij dat dat geen pretje zou zijn.

Sapphire glimlachte geruststellend. 'Niets erg hoor, maar je maar geen zorgen, eens in de zoveel tijd moet er gekeken worden of er met de patiënten vooruitgang wordt geboekt,' zei ze, dat leek haar niets bijzonders en het was vast niet zijn eerste gesprek geweest, daar ging ze tenminste vanuit. 'Maak je maar geen zorgen,' ze trok uiteindelijk toch maar haar zwarte blazer uit en legde deze in het gras, waarna ze er op ging zitten. Ze legde de schoenen in het gras en keek de jongen aan. 'Vertel eens Matthias, kun je me vertellen waarom je hier terecht bent gekomen?' Sommigen waren tenslotte al zo ver heen, of waren pathologische leugenaars en dan kwam ze daar ook meteen achter. Ze had het ook in het dossier staan, maar dan zou een verandering ook meteen opvallen. Ze opende het dossier, behorende aan Matthias. De ene persoon had een dikker dossier dan de ander. Hoe meer problemen en opstootjes en noem het maar op, hoe dikker je dossier. Sapphire had alleen een personeelsdossier met haar geschiedenis op het gebied van school. Haar burn-out, stond er gelukkig niet in, mocht iemand het ooit lezen, hadden ze tenminste geen chantage materiaal.

Er volgde een korte stile, Matthias dacht na en probeerde zijn oog te laten vallen in het dossier dat waarschijnlijk van hem was. ‘Ja, dat zou ik kunnen vertellen’, zei hij eerst maar om nog wat extra tijd te winnen en om de herinneringen proberen terug te halen van een aantal jaren terug, terug naar de eerste paniekaanvallen. De aanvallen die alles veranderen. Hij trok zijn vest weer goed en hij begon met, ‘Als het goed is staat alles in dat dossier van je. Maar goed de voornaamste reden dat ik hier zit is door de paniekaanvallen en de angsten die niet op lijken te houden’. Als het goed is was daar het grootste deel mee gezegd, maar hij kende dit soort mensen wel ze moesten altijd meer. Altijd moesten ze een diep achterliggende reden weten waar Matthias nooit een antwoord wist, hij wist het niet het was gewoon gebeurd. Soms probeerden ze hem de richting in te duwen van een traumatische ervaring in zijn jeugd, maar dat was simpelweg niet zo. Matthias had een prima jeugd gehad, hij had een prima leven gehad tot enkele jaren geleden. Soms wilde hij terug naar vroeger, maar het kan gewoon niet en hij moest hier maar wat van maken, hoewel dat voor hem bijzonder lastig was.

Sapphire knikte en schreef een paar dingetjes op een leeg blaadje in het dossier. 'En sinds je onder behandeling bent bij Dr. Clayton, hoe gaat het nu met je?' Ze wist ook wel dat de behandelingen van Dean niet bepaald traditioneel waren en vaak alleen maar meer psychische problemen veroorzaakten - sommigen liepen inmiddels rond als zombies, terwijl ze ze nog 'normaal' had gezien toen ze voor het eerst kwam. Ze werkte er inmiddels al een poosje en had geleerd dat je je niet emotioneel moest binden aan een van de patiënten, want ze had een korte periode gewerkt met een jong meisje, dat na een van de onderzoeken niets meer zei - fysiek was ze er nog, maar ze was een zombie geworden - uit die ervaring had ze dus geleerd dat ze de patiënten ook echt als patiënten moest zien en niet emotioneel betrokken moest raken, dat kon ze niet meer laten gebeuren. Sapphire had ook vreselijk veel moeite gehad met India verlaten, vanwege alle vriendelijke mensen - ze wilde niet dat hetzelfde gebeurde als ze weg zou gaan bij het asylum of wanneer er weer een patiënt volledig weg was.

Matthias probeerde te zien wat ze op het blaadje schreef. Matthias liet weer een stilte vallen om na te denken. Hij wist niet precies wat voor effect de behandeling op hem had. Ja, misschien was hij anders geworden, maar dat zou ook kunnen daar zijn heimwee. Waar hij overigens nog steeds last van had, hij probeerde daar niet aan te denken en zit te bedenken hoe hij zich zonder voelde. Was het anders dan voordat hij hier woonde, leefde? Hoewel hij dit moeilijk vond kon hij toch voor kort afstand doen van zijn heimwee, zijn angst om nooit meer terug te kunnen naar thuis. De andere angsten waren er nog steeds, ze waren niet minder geworden sinds hij hier was maar ook zeker niet meer. ‘Het gaat goed met mij,’ zei hij tegen de wetenschapper. Al was hij daar niet helemaal zeker van, hoe het echt met hem ging had hij lange tijd eigenlijk niet over nagedacht, Hij wist het simpelweg niet meer. Het viel hem zwaar om na te denken over zijn gevoelens.

Sapphire knikte even en krabbelde weer wat op papier. 'Maar heb je het gevoel dat de behandelingen invloed hebben op je..' ze probeerde het juiste woord te vinden, want "mentale staat" zou dat overduidelijk niet zijn, 'geestelijke gesteldheid?' ze bladerde even door het dossier om te zien welke behandelingen Matthias had gehad, maar de handschriften waren niet altijd bepaald goed te lezen. 'En heb je ooit bij een psycholoog gelopen, hier of buiten de instelling?' ze schreef niet alleen op wat Matthias zei, maar ook de houding die hij daarbij vertoonde - soms voelde ze zich eerder een psycholoog dan een wetenschapper, maar de houding van iemand had ook invloed op het onderzoek, als iemands houding veranderde, lag dat hoogstwaarschijnlijk aan het onderzoek - of aan dat een man moeite had met een autoritair vrouwelijk figuur, maar daar moesten ze dan mee leren leven. Sapphire veegde een lok haar achter haar oren en richtte haar blik op Matthias, wachtend tot hij zou reageren.

‘Nee, dat gevoel heb ik niet. Gewoon nog steeds hetzelfde als ervoor’, antwoordde Matthias. Hij had zich nooit anders gevoeld door de behandeling, dacht hij. Misschien omdat de behandelingen volgens hem niet volledig waren uitgevoerd, hij kon zich altijd maar weinig herinneren. Vervolgens werd hem ook niets meer gevraagd en als hij zelf een vraag over de behandelingen had werd hij volledig genegeerd. ‘Ik ben op school een aantal keer naar de psycholoog geweest, maar dat stelde niet veel voor’, antwoordde hij op haar tweede vraag. Hij had nog net een diploma gehaald voordat hij echt niet meer naar school kon. Hij had het na de grote vakantie af en toe een dag geprobeerd, maar dat ging zomaar niet. Hij was altijd wel ergens bang voor en zelfs als er hem van was verzekerd dat hij dat niet hoefde te zijn dacht hij dat ze logen. Hij was nooit een held geweest in het opmerken van leugens, dus ook in die tijd zag hij het verschil niet. Hij was dus makkelijk door zijn angst beïnvloedbaar, als hij op dat moment bang was voor leugens. Als hij ergens bang voor was, was dat ding of verschijnsel het enige wat hij opmerkte. Zelfs als het er niet was. Op dit moment was hij bang dat de wetenschapster naar ook maar iets dat bewees leek voor het feit dat Matthias gek was en hij probeerde zichzelf erop te betrappen, maar hij had het idee dat hij zich nog redelijk normaal gedroeg. Voor zijn doen in ieder geval. Normaal kon je Matthias niet meer noemen.

Sapphire knikte en krabbelde opnieuw een paar woorden op papier. 'Dus je hebt het gevoel dat de behandeling geen effect hebben? Je hebt niet minder last van paniekaanvallen? Of juist meer uiteraard.' Dat was natuurlijk ook een optie en hij zou niet de eerste zijn die een verergerde psychische aandoening kreeg - of een volledig nieuwe aandoening erbij, dat gebeurde ook wel eens. Sommigen hadden na de experimenten - wat misschien een betere naam was voor wat Dean deed - geen aandoening meer, maar waren ook niet echt meer mensen.
Sapphire haalde een hand door haar haren en hing haar haren over een schouder heen, zodat het niet zo over het papier heen hing. Ze wist ook wel dat de meeste patiënten geen echte baat hadden bij het onderzoek, over het algemeen kwamen ze er namelijk niet beter uit dan dat ze erin kwamen. Een enkele patiënt bleef gespaard, maar de meesten daarvan kwamen uiteindelijk heus nog wel aan de beurt.

Matthias was misschien ook nog niet erg lang in dit oord, dus veel behandelingen had hij ook nog niet gehad. Het zou een mogelijkheid kunnen zijn dat het nog even zou duren voordat ze effect op hem zouden hebben. Zijn antwoorden op haar vragen waren dan ook niet erg moeilijk. ‘Nee, nee en nee’, zei Matthias. Misschien zou het na nog wat behandelingen beter worden, hij wist er niet zoveel van af. Hij had zich nooit zo verdiept in de behandeling van psychische stoornissen, al wenste hij nu dat hij dat wel gedaan had. Wellicht zou hij zelf iets aan zijn stoornis kunnen doen. Hij zat er nog al mee op het moment en zijn hoop dat het beter zou worden door de behandelingen was dan ook ver te zoeken. Het liefst zou hij weer bij zijn ouders wonen en de rest van zijn leven niks meer doen, hij was toch niet in staat iets voor een ander te betekenen. Behalve patiënt dan.

'Kun je me vertellen wat er gebeurt als je een angstaanval krijgt?' Sapphire zelf had daar ook wel eens last van gehad tijdens haar burn out, maar toen ze daarvan hersteld was, was alles ook weer goed geweest en was haar enige angstaanval een nachtmerrie. Dat was dan ook niet echt een paniekaanval, het was een nachtmerrie. Die dingen waren menselijk en overkwam iedereen wel eens. Ze wist wel hoe een paniekaanval was, maar ze was er - na het lezen van zijn dossier - zeker van dat haar burn out-aanvallen in het niet vielen bij die van Matthias. Zo hoorde het ook, anders had zij tenslotte zelf in het sanitarium gezeten, in plaats van dat ze er werkte - niet dat de meeste medewerkers zelf niet een beetje 'kookoo' waren, Sapphire vond zichzelf soms nog meevallen ook. Ze hield haar hand even voor haar mond toen ze moest gapen - ze verdronk ongeveer in het werk en sliep daarom vrij weinig de laatste tijd, maar dat kwam wel weer goed.

‘Bij een angstaanval voel ik me zonder aanleiding erg paniekerig en bang. Op dat moment voelt alles erg onwerkelijk, want alles lijkt opeens zo vreemd op dat moment. Dat ik nergens houvast aanheb zegmaar. Na een paar uur gaat dat wel weer langzaam over maar ik blijf bang dat ik HET weer krijg.’, legde hij uit. Hij probeerde het altijd zo helder mogelijk uit te leggen in de hoop dat hij het niet nog een keer uit hoefde te leggen omdat de luisteraar het niet snapte. Dat had hij wel een paar keer eerder gehad en hij vond het niet erg fijn als dat gebeurde. Ook daar was hij bang voor, bang dat hij niet begrepen werd. ‘Moe?’, vroeg hij met een zorgelijke blik aan de wetenschapster. Dit was natuurlijk gewoon haar baan, Matthias hoefde eigenlijk niet echt iets te doen. Van haar werd uiteraard verwacht dat ze week in week uit haar werk deed, niet voor een al te best salaris bedacht hij. Wat Matthias ook deed alles was blijkbaar wel prima, misschien was het bij haar wel anders om. Nooit eerder had Matthias hier eigenlijk bij nagedacht en hij voelde een soort medelijden voor haar opkomen.

Sapphire schreef zijn uitleg op en knikte. 'Een beetje moe, maar dat komt wel weer goed hoor,' ze lachte, zodra ze weer meer slaap kon hebben, zou ze uiteraard ook een stuk minder vermoeid zijn. Dat kwam met de tijd, zodra ze minder werk had en ook dat had tijd nodig. 'Maak je je maar geen zorgen om mij, ik ben hier juist om er voor te zorgen dat het weer goed met jóu komt, dan moet je je geen druk gaan maken om anderen,' ze krabbelde nog een aantal woorden op het blad en bladerde opnieuw door zijn dossier. 'Kun je me vertellen wanneer je laatste aanval was?' ze had de punt van haar pen al op het papier staan, in afwachting van het antwoord van de jongeman met het lange haar. Ze moest even denken aan haar oma, die zich altijd druk maakte om iedereen om zich heen, in plaats van zichzelf. Haar oma was de vriendelijkste vrouw op aarde, maar zolang als ze zich kon herinneren waren de mensen van haar stam vriendelijker tegen haar dan de mensen in de stad, hoewel, ze waren anders aardig, op hun eigen, vreemde manier.

‘Moet ik me ook maar ergens druk om maken hier’, mompelde hij bijna onverstaanbaar. Het was eigenlijk niet de bedoeling dat ze hier op reageerde op dat ze het echt hoorde. Het was gewoon meer een uiting van de doelloosheid van Matthias. Want wat voerde hij hier nu eigenlijk uit? Hij leerde niets, betekende hier voor niemand iets. Ach, wellicht kwam het door het gebouw dat niemand hier zich op en top voelde. Hij vroeg zich af wat er eigenlijk in het dossier stond. Als het goed was stond zijn laatste paniekaanval er wel in vermeld. Er was toch wel iemand die een notitie van zulk soort dingen maakte. Matthias vond dat een logisch iets in een plek zoals deze zou moeten gebeuren, hoewel hij daar eigenlijk niets over te zeggen had. Zijn laatste aanval was, als hij het goed had niet erg lang geleden. Hij was rond die tijd altijd een bezig afwezig, laat staan dat hij wist welke dan van de maand het was. ‘Ik denk dat mijn laatste aanval nu zo’n vijf uur geleden is ’, antwoordde hij, terwijl hij nadacht hoe laat het eigenlijk was. Rond een uur of drie was hij naar buiten gegaan vervolgens had hij een hoofdstuk of twee gelezen en hij praatte al even met Sapphire. Dus misschien zou het bijna vier uur zijn, de aanval was net voor lunch. Precies klopte het niet maar, daar zou ze niet erg moeilijk over doen, bedacht hij.

Sapphire glimlachte, iets wat Sapphire eigenlijk altijd had, was een geruststellende blik in haar ogen, ondanks dat ze wist dat het vaak niet goed kwam met de patiënten, wilde ze ze niet onnodig laten stressen, tegen de tijd dat ze zich konden realiseren dat het echt fout was, waren ze toch vaak te ver heen. 'Matthias, misschien kun je je beter zorgen maken om jezelf, dat is nu het belangrijkste,' Zei ze, waarna ze eventjes haar hand op zijn arm legde. Ze wilde niet dat iemand zich druk om haar ging maken, vooral een patiënt niet. 'Vijf uur geleden?' ze schreef dit op het blaadje - waarom was dit in godsnaam niet aan haar doorgegeven? Het was ook allemaal lekker geregeld weer. 'En hoe is het op dit moment dan met je?' Ze wist dat zijn aanvallen wel uren konden duren, maar ze wist niet of het begin van de aanval vijf uur geleden was, of het einde. Dat maakte uiteraard ook een groot verschil. Sapphire onderdrukte nog een gaap, het moest om Matthias draaien en niet haar slaapgebrek. Dat was onder geen enkel beding net zo belangrijk.

Blijkbaar moest de hand op zijn arm hem geruststellen, dus hij deed maar alsof hij dat was. Hij wilde haar niet tot last zijn. Dat moest ze er ook nog bij hebben, arme schat. ‘Ja goed, op het moment ben ik wel weer wat aanwezig. Heb ik het idee’, zei Matthias met een hoop op instemming van haar kant. Hij sprak eigenlijk nooit op zo’n manier, had hij het idee. Misschien had hij onbewust het vermoeden dat hij moeilijkere taal uit moest kramen als hij op deze manier ondervraagd werd. Ach, hij praatte maar wat en tot nu toe was het goed geweest. Hij vond het wel prima deze gesprekken, maar als ze te lang duurden werden zijn antwoorden wel wat korter. Hij had af en toe nog wel eens het idee dat hij ergens belangrijk voor was. Misschien hadden ze wat aan zijn gegevens voor verder onderzoek en konden ze anderen met paniekstoornissen helpen. Dat zou hij wel nuttig vinden en dat zou hij er vrede mee hebben dat hij de rest van zijn leven hier verbleef of in een soortgelijke kliniek.

Sapphire knikte even en krabbelde opnieuw wat op het blaadje - dat zou ze later nog wel moeten uitwerken, maar dat was van latere zorg. 'Dat is mooi om te horen,' En dat zei ze niet alleen omdat het voor het onderzoek gunstig was, maar omdat ze wist hoe vreselijk een paniekaanval kon zijn, dus ze kon zich voorstellen hoe het was als je ze in het kaliber van Matthias had. Natuurlijk, het was ook daadwerkelijk gunstig voor het onderzoek, maar Sapphire wist ook wel dat ze een watje was en dat ze soms het welzijn van de patiënten belangrijker vond dan het onderzoek. Dat was misschien ook doordat haar oma medicijnvrouw was geweest en er dus altijd zieke mensen bij haar over de vloer waren geweest. Misschien was het dat. Ze werd opgevoed met het zorgen voor mensen en misschien was het welzijn van de patiënten daarom ook zo belangrijk vond, iets wat ze nu los moest laten, omdat 9 van de 10 keer deze mensen toch mentaal gezien dood gingen.

Matthias knikte instemmend, het was fijn dat alles weer wat normaal aanvoelde. Hij had dagen dat hij niet uit zijn paniek kwam en uiteindelijk uitgeput in slaap viel na een urenlange aanval, meestal een dagdeel lang. Hij wist ook eigenlijk niet zo goed wat hielp, misschien waren er wel medicijnen voor. De behandelingen voerden bij hem tot nu toe niets uit. Hij wilde een vraag stellen om de stilte weer te verbreken, maar het enige wat hij zou kunnen verzinnen was om te vragen hoe lang de ondervraging nog zou duren. Hij besloot die vraag toch maar niet te stellen, omdat het misschien de illusie wekte dat hij een eind aan de conversatie wilde breien. Dat was natuurlijk helemaal niet de bedoeling, hij vond gezelschap op dit moment niet zo erg. Zolang hij maar geen aanval kreeg, hij vond het niet leuk voor anderen om daar bij te zijn. Het is niet echt een fijn gebeuren, is hem verteld. Dat was de reden dat hij af en toe graag alleen wilde zijn, omdat hij dacht dat hij soms zijn stoornis kon voorspellen. Vaak gelijk had hij echter niet.

'Heb je enig idee wat de triggers voor deze aanvallen zijn?' ze had een half minuut het dossier vlug doorgebladderd, maar er stond overduidelijk niets in over wat de aanvallen veroorzaakte - of dat er niets specifieks was, als dat het anwoord op haar vraag zou zijn. Het was vrij duidelijk dat de persoon die het dossier had opgesteld half werk had geleverd en hoogstwaarschijnlijk niet eens Matthias gesproken had over de paniekaanvallen. Daar was toch niets mis mee? Ze zat al een tijdje met hem te praten en ze leefde nog steeds, dus het was niet dat de persoon 'bang' was geweest. Het was waarschijnlijk puur luiheid geweest. Zijn dossier was overigens niet het enige dat zo incompleet was, eigenlijk elk dossier dat ze had behandeld - en ze werkte al een tijd in het sanitarium. Het was uiteraard niet het enige dat ze deed, natuurlijk niet, dan zou ze nooit gesolliciteerd hebben, maar de laatste week was het wel waar ze mee bezig was geweest.

Matthias deed vlug zijn haar in een elastiekje en legde het over zijn schouder heen, een vaak voorkomende van hem. Ze stelde wel erg veel vragen die als het goed is gewoon in dat dossier zouden moeten staan. Hij had altijd mensen horen zeggen dat ze er een aantekening van hadden gemaakt. Zouden ze dat dan gelogen hebben? Misschien waren ze het simpelweg een paar keer vergeten. Hij dacht er verder niet meer over na. ‘Ik zou het niet weten, ze zijn altijd plotseling. Niet de voorspellen die krengen’, antwoordde hij met een beetje treurige blik. Dat was ook misschien de eigenschap van zijn stoornis, de aanvallen kwamen altijd zonder aanleiding. Wist hij maar wat er tot leidde. Misschien zagen anderen wel eens iets aan hem, maar hij had ze dat nooit gevraagd. Daar was hij ook niet tot in staat op dat moment, meestal herkende hij niemand meer. Er is hem verteld dat hij zelfs een stoel voor een persoon aan zag. Gelukkig was het niet andersom en was hij niet op iemand gaan zitten. Ze hadden hem dan vast uitgelachen.

Sapphire schreef nog een paar laatste dingen op en zette daarna een punt op het blaadje en sloeg het dossier dicht. 'Kun je even meekomen?' Sapphire kon uit deze gegevens opmaken dat hij geschikt was voor het nieuwe anti-anxiety medicijn dat ze binnen hadden gekregen en dat uitgetest moest worden voor het daadwerkelijk gebruikt mocht worden. En daarmee bedoelde men dat het dan pas gebruikt mocht worden op mensen die niet opgesloten zaten. Ze stond op van haar blazer en pakte die en haar schoenen op uit het gras. 'Ik denk dat we wel iets hebben voor je,' Pas nadat ze het gezegd had, realiseerde ze zich dat dat best luguber klonk. 'Sorry, ik bedoel, we hebben een medicijn tegen angststoornissen dat misschien voor jou zou kunnen werken en wie niet waagt, wie niet wint, toch?' Dat klonk toch al een stukje minder luguber, of niet soms? Ze liep het gras op, waar ze de hoge, zwarte hakken weer aantrok, waardoor je alleen nog de rode nagels van haar grote tenen zag. Peeptoe noemde men dat.