Speciaal voor Nina; Adventurous Affair [Eric&Sapphire]

Sapphire had een dossier op haar schoot liggen terwijl ze buiten in het zwakke zonnetje een sigaret zat te roken. Ze was de laatste periode bezig met het onderzoeken van de patiënten en momenteel was ze bezig met het verwerken van data in het dossier van de zoveelste persoon. Ze moest, doordat ze tegelijk aan het schrijven en roken was, met rechts roken en om die reden, had ze al wel 7 of 8 keer de peuk op de grond laten vallen en ze vroeg zich dan ook af waarom ze in godsnaam probeerde die twee dingen te combineren. Het was tijd voor een pauze, ze had namelijk tijdens haar pauze doorgewerkt, dus dan werd het hoog tijd - en daarnaast zat ze nu toch buiten. Ze vouwde het dossier dicht en legde het naast zich neer. 'Zo, even rust,' mompelde ze, waarna ze een hijs van de sigaret nam, die ze inmiddels in haar linkerhand had gestopt.

Eric liet de deur achter zich dichtvallen en vroeg zich daarna af waarom die deur nooit lawaai maakte en zijn slaapkamerdeur al begon te gillen zodra je er ook maar een tikje aan gaf. Het was oneerlijk. Daarbij, stille binnendeuren waren stukken belangrijker dan stille buitendeuren. Dat was toch zo? Het zou aanvaard moeten worden als algemene waarheid. Maar goed, die deur was dus toe en hij zat buiten. Prestatie van de eeuw.
Hij wist niet wat er mis was met binnen zitten. Misschien was het de eeuwige mentaliteit daar, of misschien de geur die er rondwaarde die gewoon jullie zijn allemaal gestoord, leer ermee leven uitschreeuwde. Of misschien was hij ook echt zo gestoord dat hij boodschappen aan geuren toekende. Man, hoorde dat bij “zijn” diagnose die hij nog altijd het liefst aan flarden zou scheuren en uit het raam zou smijten zodra hij erachter kwam hoe hij van een etiket een tastbaar iets kon maken?  Vast wel. Hij kende de details niet. Een gebrek aan interesse voor het excuus dat ze hanteerden om hem hier te houden. Misschien zat daarin de kern van het eigenlijke probleem wel.
Wauw. Hij had echt nood aan een helderder hoofd. Bij voorkeur eentje dat geen cirkels draaide, dat niet achter de staart aanholde om toch maar iets om handen te hebben. Hij schudde zijn hoofd alsof abstracte dingen zo tastbaar zouden worden en hij ze weg kon gooien. En hij begon aan de wandeling die hij voor ogen had. Zo deden we dat immers. Als je gek werd van binnenzitten en gedoe, dan ging je buiten wandelen alsof het ook maar iets veranderde aan de situatie die je haatte.

Sapphire haalde een hand door haar haren en liet zich wat onderuit zakken. Ze had eindelijk rust, zelfs als ze pauze was had ze geen rust, want dan had iemand haar weer voor iets onbenulligs nodig en dan werd er verwacht dat ze alles liet vallen en mee kwam - het leek dan alsof het een ziekenhuis was en iemand een hartstilstand had, maar in feite was het altijd maar iets kleins, maar tegen de tijd dat ze er klaar mee was, was haar pauze ook voorbij en moest ze weer verder met haar eigen taken. Een korte blik op haar horloge vertelde haar dat het misschien tijd werd om weer verder te gaan met het dossier - en het miezerige peukje dat over was was het daar mee eens. Ze pakte het dossier weer op haar schoot en terwijl ze deze open sloeg, schoot ze de filter ergens heen - ze zou niet eens weten waarheen.
Sapphire bestudeerde de pagina waar ze enkele minuten eerder mee bezig was geweest en pakte de pen weer op. Ze moest het dossier toch wel voor het einde van de dag af kunnen krijgen? En ze wist ook dat als ze het binnen werktijd niet afkreeg, het mee naar huis ging. Ze was geen uitstel type, ze deed alles op het moment dat het hoorde en als dat niet lukte, dan sliep ze maar een uurtje minder. Dat was de opoffering die ze moest maken voor de baan.

Eric had zo’n vijf minuten – in werkelijkheid waren het zeven minuten, drie seconden, maar ach – van de ongetwijfeld zinloze wandeling die hij alsnog wilde doen achter de rug toen hij iets tegen zijn hand voelde. Het deed zeer. Oh, geweldig, daar zat hij op te wachten. Hij vloekte, terwijl hij over het kleine plekje wreef alsof dat ook maar ging helpen. Mocht je het willen weten, het hielp langs geen kanten, maar de illusie vond hij ook goed genoeg. Illusies waren luchtspiegelingen die sneller voor waar werden aangenomen. Hij zocht met zijn ogen de bron van het kwaad dat hem was aangedaan en uiteindelijk nam hij aan dat de op de grond liggende sigaret was. Wat een dramatisch voorbeeld van milieuvervuiling. Sigaretten tegen een hand en daarna op de grond. Een prestatie waar hij niet tegenop kon. Hij wreef nog een laatste keer over zijn hand, besloot toen dat hij een mietje was en toen stapte hij verder, vol vertrouwen dat hij de crimineel zou vinden.
Hij moest zich ergens mee bezighouden.
De crimineel in kwestie zat even verderop en was niet moeilijk te vinden, gezien ze vlak voor hem op zo’n bank dat dringend verf nodig had, zat. Oh, wacht, hij kende d’r. Hoe heette ze ook alweer? Hij groef in zijn geheugen en kwam uit op Sapphire. Haar achternaam ontglipte hem, maar dat maakte vast niet al te veel uit. Man, als ze hier vrijwillig wilde werken – dat deed ze toch, ja? – kon ze vast wel tegen mensen die niet de moeite namen haar volledige naam vanbuiten te leren. ‘Aan natuurbehoud doen we hier niet, neem ik aan?’ zei hij zodra hij in gehoorsafstand was. Of misschien net eruit. Wist hij veel hoe goed ze kon horen.

'Dan stond jij hier ook niet, of wel?' zei ze, zonder op te kijken wie het was, die tegen haar stond te kijken. Doordat iemand iets van een ander persoon in het dossier had gestopt klopte er niets van en was Sapphire niet meer op haar beste humeur. Sommigen mensen konden duidelijk niet lezen, want de twee namen leken niet eens op elkaar en dus kon Sapphire weer gezellig een avondje papieren gaan ordenen, precies waar ze zin in had. Pas toen ze zich realiseerde wat ze had gezegd. 'Sorry, dat was niet de bedoeling,' zei ze verontschuldigend. Normaliter had ze dat ook niet gezegd, maar de jongeman was op de verkeerde plek op het verkeerde moment. In vergelijking met Sapphire, was het nog een jochie - ondanks dat ze hem ongeveer 20 schatte. Ach, het was ook niet belangrijk. Ze klikte met de pen, wat er in resulteerde dat deze niet meer 'op scherp' stond en legde deze neer op het blad. Het zou heel clichématig zijn, als Sapphire nu Erics dossier daar had liggen, dus dat had ze niet, het was van een wat oudere vrouw - en deels van een klein psychotisch jochie. Ze wist dat het Eric was, omdat ze enkele dagen eerder zíjn dossier had bijgewerkt en doorgespit. 'Eric, toch?'

Mensen, Eric was bekend. Aan de ene kant baarde dat hem zorgen. Bekend staan bij personeel van deze even gestoorde instelling als de mensen die het wilde opvangen, was niet direct iets waarnaar hij verlangde. Aan de andere kant interesseerde het hem geen kloten en vond hij het best handig dat hij zichzelf alvast niet meer hoefde voor te stellen. Hij had een gloeiende hekel aan zichzelf te moeten voorstellen. ”Ik heet Eric. Aangenaam. Gefeliciteerd, je hebt zonet wat informatie gegeven die ik ofwel meteen vergeet ofwel niet hoefde te weten. Dag.” Hij wilde niet eens weten hoe vaak hij zoiets had zitten zeggen tijdens het zoveelste hersenloze gesprek met iemand die zichzelf zo uitzonderlijk belangrijk vond dat het uiteindelijk ging over het precieze groeiproces van diens planten. En om de één of andere reden kreeg hij er nooit een speld tussen. Dachten mensen echt dat hij zich in zulke dingen interesseerden? Maar goed, hij had zich nooit beziggehouden met de precieze redenen van onderwerpen van eerste gesprekken. Wie wel? Waren er überhaupt mensen die dat uitermate belangrijk vonden?
Ergens hoopte hij van niet.
Hij knikte dus maar instemmend. Zeker wel.
Hij keek opnieuw naar zijn hand en concludeerde dat een sigaret vluchtig tegen je hand resulteerde in een rood plekje dat een beetje zeer deed als je eraan zat, maar als je dat niet deed het best wel meeviel. Wist hij ook alweer. Altijd fijn om levenslessen te leren op de middag. Het zou stukken dramatischer of poëtischer overkomen als het diep in de nacht of zo was en het om een interessantere levensles ging, maar ach. Leren leven met de omstandigheden en zo.