Blow some smoke up my ASS [Samael&Sapphire]

Sapphire liep de personeelskamer in, ze had eindelijk een gaatje in het schema gevonden en had inmiddels nicotine nodig. Ze haalde het rode pakje uit haar broekzak en viste een aansteker uit haar bh - perfecte plek uiteraard. Ze legde deze twee artikelen op een tafel in de kamer en pakte de waterkoker. Ze vond het heerlijk om een kop thee te drinken bij een sigaret. Aangezien Sapphire niet bij de bovenste plank van een van de kastjes kon, moest ze er een stoel bij pakken. Ze klom boven op dat gammele geval en sprong er gelijk weer af toen ze een doosje met fruitthee te pakken had. Ze schonk het hete water in een mok en hing het theezakje er in. Nadat ze haar spullen weer opgepakt had van de tafel, opende ze het raam en ging in de vensterbank zitten. Terwijl ze half uit het raam hing, stak ze een van de sigaretten uit het pakje op. Ze zat zo, dat ze met haar linkerarm uit het raam hing en de theemok in haar rechterhand zat. Ze kon absoluut niet met rechts roken, ze wat vreselijk linkshandig en als ze de sigaret in haar rechterhand had, dan liet ze dat ding negen van de tien keer uit haar hand vallen. Ze nam eerste voorzichtig een slok hete thee en daarna een hijs van de sigaret. Nicotine. 'Precies wat ik nodig had,' mompelde ze, oké, ze mocht waarschijnlijk binnen niet roken en de gordijnen zouden vást nog een keer vlam vatten, maar dan deed ze het nog steeds.

De deur naar de personeelskamer werd geopend en Samael liep naar binnen, de deur achter zich sluitend. Zijn schoenen klopten zacht op de vloer terwijl hij naar het kleine aanrecht in een hoek van de ruimte liep. Hij pakte een koffiemok en zette deze naast het koffiezetapparaat waarna hij deze aanzette. Het was redelijk rustig, op iemand die op de vensterbank zat na. Het was ook geen wonder dat het zo rustig was, de meeste mensen waren aan het werk, maar Samael niet. Hij had pauze.
Het apparaat begon eindelijk wat geluid te maken. Tegen het aanrecht leunend ging zijn hand naar zijn broekzak, waarbij hij een taser en een stun gun moest ontwijken. Natuurlijk waren deze ongevaarlijk, mits hij ze niet aanzette. Zo lang hij de trekker niet overhaalde was hij veilig, maar je vingers op een stel elektroden leggen was nooit echt een goed plan bij een elektrisch apparaat. Hij haalde een pakje sigaretten uit zijn broekzak, maar helaas had hij geen aansteker bij zich. Een vloek verliet zijn mond terwijl hij zijn andere zak nazocht.
Zuchtend draaide hij zich om en goot hij koffie in de koffiemok. Het apparaat was een oud ding, maar het maakte koffie, dat was al heel wat. Niet dat het goede koffie was. Met de mok in zijn ene hand probeerde hij al lopend met zijn andere hand een sigaret uit het pakje te halen, iets wat hem tot zijn verbazing lukte na wat gepruts. Hij liep naar de collega bij het raam. 'Heb jij toevallig een aansteker?'

Sapphire was volledig in gedachten verzonken geweest toen er iemand aan haar vroeg of ze een aansteker had. 'Huh, wat?' ze moest de vraag nog even tot zich door laten dringen. 'Ja, hier,' was daarna haar antwoord, waarna ze de aansteker weer uit haar bh viste en aan hem overhandigde - voor die handeling had ze de mok op de vensterbank moeten zetten. Ze nam nog een hijs van de sigaret en blies daarna de rook uit het raam. Ze kon de rook ook de personeelskamer in blazen, maar 1; dat bleef hangen en 2; het rookalarm zou waarschijnlijk afgaan en dat risico wilde ze niet lopen. Dan gaf dat weer problemen en ze wilde haar baan absoluut niet kwijtraken. Normaliter zou ze ook geen sigaret roken binnen, maar ze had geen zin om naar buiten te lopen en hier hoefde ze niet nog naar buiten te lopen met een mok thee en dan pas een sigaret op steken, ze was een beetje lui om het zo te zeggen. 'Samael toch?' Ze was er niet helemaal zeker van, maar de enige waarvan ze naamsgewijs helemaal zeker van was, was Dean Clayton. Tenslotte was hij haar baas en werkte ze ook veel met hem samen. Van 99% van de patiënten zou ze echt de naam niet eens bijna weten, zou ze niet eens een gokje kunnen wagen, bij de medewerkers kon ze vaak nog wel een gokje wagen.

Hij zou zijn vraag bijna herhalen toen hij dacht dat ze hem niet had begrepen, maar liet dit idee varen toen ze hem haar aansteker gaf. 'Dankje,' zei hij waarna hij de koffiemok op de vensterbank zette, zijn sigaret in zijn mond stak en deze aanstak. Toen hij het eindelijk voor elkaar kreeg om het ding aangestoken te krijgen gaf hij haar de aansteker terug. Om te voorkomen dat hij gezeik kreeg en het brandalarm op hol zou slaan schoof hij zijn mok opzij en ging hij ook in de vensterbank zitten, er was immers genoeg ruimte. Hij zat hier wel vaker, als hij het eerlijk moest toegeven. Hij had toch meestal pauzes als anderen dezen niet hadden, en hij had er nog nooit eerder gezeik van gekregen. Hij hoorde dat ze zijn naam zei en knikte, waarna hij rook naar buiten blies. De rookwolkjes dreven weg met de wind, werden verscheurd door lucht. Om te voorkomen dat hij koude koffie moest gaan drinken nam hij een paar slokken. Hij had niet echt lange pauzes, dus soms moest je roken en koffie drinken combineren, als het niet anders kon moest je wel.

Sapphire stak de aansteker weer weg en pakte de theemok weer op. Bij haar was het geen noodzaak om zowel te drinken als te roken, op hetzelfde moment. Ze vond het simpelweg lekker. Ze nam een flinke slok van haar thee, vooraleer ze weer een hijs van de sigaret nam. Ze nam niet veel later de laatste slok van de thee en zette de mok weer neer, waarna ze een hand door haar haren haalde - die half voor haar ogen hingen. Ze vond stiltes vaak erg ongemakkelijk, vooral als je naast elkaar zat, dan kreeg ze zo'n heel awkward gevoel, dus probeerde Sapphire gespreksonderwerpen te bedenken - kennen we nergens van hoor. Ze probeerde zich voor de geest te halen wat ze van hem wist. Hij was bewaker, dat was één. Hij rookte, twee - maar dat was absoluut geen interessant gespreksonderwerp. Ze nam nadenkend een hijs van de sigaret, die ze aftikte uit het raam - as op haar nieuwe witte broek was niet haar ideale idee - of op de zwarte blouse. Ze ademde traag de rook uit, toen een gespreksonderwerp te binnen schoot. ‘Draag jij als bewaker van een huis vol gekken ook wapens bij je?’ Hé, het was iets toch? Beter dan praten over het weer, dat was iets waar Sapphire een vreselijke hekel aan had. Het had geen nut, het weer werd er niet beter of slechter van, dus waarom zou je?