Reclusive Riot (Matthias en Alessa)

Haar passen weergalmden door één van de lege gangen in het Ayslum. Waarom deze precies leeg was, wist ze niet goed. Het was heel onwaarschijnlijk dat de gangen leeg waren, midden op de dag. Het Ayslum zat immers vol genoeg met personen en ondanks het feit dat er honderden ruimten waren, leek elke patiënt of wetenschapper er meestal wel één in beslag te nemen. Het verbaasde haar dus enigszins dat de gang richting de slaapzalen zo eenzaam verlaten was. Dat het onprettig was, hoorde je haar echter niet zeggen. Stilte ervoer ze zelden als een vloek, stilte was een - op deze plek zeker - bijna onvindbaar zegen. De Italiaanse had een boek tegen haar borst geklemd, dat ze had proberen te lezen in de 'main' zaal van het Hawthorn. Waarom ze precies vermoed had daar de rust te vinden om te kunnen lezen, wist ze zich niet meer te herinneren, maar het was in ieder geval een fout geweest. Ach, dat soort inschattingsfouten waren heel gemakkelijk te maken op een plek als deze. Er was immers bijna nergens rust, bijna. Het scheen dat de slaapzalen daar voor deze ene keer een uitzondering op waren. Ze haalde een hand door haar karamelkleurige haren en glimlachte vaag toen ze opmerkte dat de slaapzaal tot dusverre leeg was. Ze vond vanzelf een plek op één van de bedden die er stond en schoof met haar rug tegen de muur, waarna ze haar boek opensloeg op de bladzijde waar ze was gebleven. Het was een lesboek, iets wat haar niet bijzonder zeldzaam voorkwam. Ze was immers leergierig en het kostte haar weinig tijd om iets nieuws te vinden om deze leergierigheid in uit te putten. Haar ogen vonden al snel de laatste zin die ze had gelezen en al snel werd ze opgeslokt door elk genoteerd feit in haar boek. Interessant, reuze interessant.

Hij wist niet waar hij op zoek naar was, misschien naar iemand misschien naar iets Matthias zou het eigenlijk niet weten. Hij zag wel waar zijn benen hem naartoe leidden, hij wachtte af. Misschien zocht hij wel nergens naar, misschien was hij wel gewoon moe en was dat de reden dat zijn benen hem naar de slaapzaal toe leidden. Blijkbaar was hij niet de enige die het idee had om naar de slaapzaal te gaan of misschien was ze er gewoon al een tijdje. Alessa was één van de patiënten waar van hij de naam van wist, waarom was hem een raadsel hij was niet erg goed in het herinneren van namen. ‘Jij ook hier, Allesa?’, vroeg hij. Eigenlijk was dit een retorische vraag natuurlijk was ze hier ook, maar dat deed er verder niet toe. Matthias had een vraag gesteld en dit maakte dat er een conservatie zou plaatsvinden tenzij ze besloot hem volledig te negeren. Hij maakte het haar nog moeilijker door op zich op hetzelfde bed als haar het hem comfortabel te maken, waardoor de deken enigszins verschoof en niet erg netjes meer op het matras las dat Matthias niet eens opmerkte, en hij haar en het boek dat ze las bestudeerde.

Inschattingsfout nummer twee werd echter al snel in haar schoot geworpen, al was dat dan wel niet al te letterlijk. Bijster veel van haar schoot scheelde de fout, in de vorm van een jongeman die ongeveer net zo oud was als zij, echter niet. Hij nam namelijk precies naast haar plaats, om haar de mogelijkheid hem te negeren te ontnemen. Het was werkelijk waar geweldig hoe praatgraat - of praatziek - sommige van de patiënten van het Ayslum waren. Matthias bleef daar op spaarzame momenten één van. Ze wist echter bijna zeker dat dat niet de reden was dat ze zijn naam had onthouden. Bijna alle patiënten hadden immers zo hun oplevingen en daar kon Matthias moeilijk een uitzondering op zijn. Ze fronste, terwijl ze haar blik op het boek gericht hield. Die frons kwam echter niet voort uit onbegrip voor wat er in haar boek stond, maar omdat ze zich probeerde te herinneren wat er in vredesnaam zo bijzonder aan deze jongen was dat ze zijn naam had onthouden. Zijn lange haar en zijn liefde voor banshirts was opmerkelijk, maar ze wist bijna zeker dat ook dat geen reden was. Of nou ja, het leek haar niet reden genoeg. Ze verplaatste toen hij haar kant op leunde om haar én het boek dat ze las, beter te bestuderen. Het ergerde haar namelijk. 'Alessa,' merkte ze uiteindelijk op, aangezien ze had opgemerkt dat hij haar naam verkeerd had uitgesproken. Haar naam was met één L en twee S'en. Het was niet heel moeilijk, maar blijkbaar kon het verkeerd gaan. Ze trok een wenkbrauw op, terwijl ze over de rand van haar boek naar de jongen keek. 'Nee, ik ben er bijna zeker van, dat is daar ergens ben.' Ze wees nergens specifiek heen en haar opmerking was alleen, vanwege de loze vraag die hij haar had gesteld. Het was immers redelijk duidelijk dat ze hier was. Waar had ze anders kunnen zijn? 'Kan ik je ergens mee helpen, Matthias?' vroeg ze, toen ze merkte dat hij nog altijd bezig was met zijn studie van haar en haar boek. Het was vervelend.

Geschrokken van zijn fout in het uitspreken van haar naam ging hij een beetje naar achteren zitten en rechtte hij zijn schouders. Wellicht had hij haar naam alleen ergens gezien of had hij de naam gehoord van iemand die haar naam verkeerd uitsprak, net als Matthias. Hij voelde zich een beetje schuldig dat hij nooit zelf haar naam had gevraagd. Blijkbaar kende ze zijn naam wel goed, waarom wist hij niet omdat hij zich niet kon herinneren of ze zich aan elkaar hadden voorgesteld. Matthias kon zich er niets van herinneren. Het verbaasde hem dat ze ook daadwerkelijk nog reageerde op zijn vraag, misschien had hij toch iets goed gedaan. Volgens Matthias reageerde je minder snel als je niet geïnteresseerd was in de spreker zelf. Of ze gewoon de drang had een sarcastische opmerking te maken kwam niet bij hem op. Hij dacht wel vaker zo zwart op wit, of het één of het ander. Of ze was geïnteresseerd of niet. Geen anderen reden, slechts twee. Misschien had zijn stoornis iets in zijn brein aangetast. Hij was ook al niet erg goed meer in het oplossen van problemen, hij raakte toch alleen maar in onrust en verwarring. Omdat hij zo verbaasd was keek hij zelfs naar waar haar hand naar toe was, hij kwam er na een moment pas achter dat het nergens op sloeg dat ze wees en dat ze eigenlijk nergens in het bijzonder naar toe wees kwam nog iets later. Allemaal door zijn domme en waardeloze vraag. ‘Welk boek lees je, Alessa?’, vroeg hij met een zware nadruk op haar naam waarvan hij zeker wist dat hij het nu wel goed zei. Hij wist eigenlijk geen antwoord op de vraag die zei stelde, ze kon haar waarschijnlijk niet ergens mee helpen en Matthias zou al helemaal niet weten wat, dat was de reden dat hij haar vraag beantwoorde door zelf een vraag te stellen. Wellicht kon ze hem later ergens mee helpen.

Ze besteedde bijzonder weinig aandacht aan zijn reactie op haar woorden en waarschijnlijk was haar reactie, had ze hem wel gezien in zijn handelingen, niet ten goede aarde gevallen. Het was dus een zegen te noemen dat ze na haar woorden de aandacht weer op het boek op haar schoot had gericht. Concentratie behouden was echter een vrij lastige opgaaf met een niet bijster bekende jongeman naast haar. Het feit dat hij iets opgeschoven was bij haar verbetering verlichtte haar ergernis misschien lichtelijk, maar veel was het niet. Ze kende hem niet goed genoeg om zo dicht in zijn buurt te zijn en alleen het feit dat hij zelf naast haar was gaan zitten, zorgde voor een beperkte keuze wat betreft dit voorval. Ze slaakte een zucht op het moment dat hij haar opnieuw aansprak en verplaatste haar bladwijzer naar de pagina waar ze was geëindigd, om het boek vervolgens dicht te klappen. 'Niets bijzonders,' luidde haar korte en bondige antwoord. Het zou hem waarschijnlijk ook niet echt interesseren, als ze verder op het onderwerp inging, dus hield ze het bij de korte uitleg, 'een leerboek.' Dat was in principe ook alles wat het boek was. Een leerboek voor weer een nieuwe vaardigheid die ze hoopte onder de knie te krijgen. Ze keek voorzichtig opzij en trok sceptisch een wenkbrauw naar hem op, in afwachting of ze hier het gesprek mee kon afsluiten. Of dat hij wellicht nog een vraag had om haar tijd mee te verdoen. Het bleek maar weer eens dat ze nergens echt rust had.

‘Waar gaat het dan over’, vroeg hij om toch iets over het boeken te weten te komen. Hoewel ze net het boek had dichtgeslagen probeerde hij ‘m open te peuteren op de pagina waar ze gebleven was, die ze waarschijnlijk nog niet helemaal gelezen had omdat Matthias tegen haar was gaan praten. Hij was op dit moment simpel weg erg nieuwsgierig. Hij had toch niets beters te doen. Eigenlijk had hij ook wel door dat hij niet erg gewild was, maar dat was hij nergens in de hele gebouw. Hij was van plan een dutje te gaan doen, maar omdat Alessa hier was zou het zo onaardig zijn om haar te negeren. Hij vond dit een betere oplossing dan haar negeren, al had hij intussen een vermoeden dat ze die mening niet met hem deelde en hier heel anders over dacht. Hij vond dat enigszins spijtig, maar veel boeide het hem niet. Hij ging gewoon door. Wat zou hij anders moeten doen? Matthias wist het niet, hij had op het moment absoluut geen idee. Behalve haar tijd verdoen natuurlijk.

Dat zijn besluiten geheel tegendraads waren met de hare leidde tot enige ergernis van haar kant. Dat dit de jongeman aan haar zijde weinig leek te interesseren - of op te vallen - sterkte haar emoties aan. Haar donkerbruine ogen vertoonden een nuffige blik en ze bestudeerde zijn gezicht met weinig oprechte interesse. Hij besloot verder te vragen hoewel ze met haar handeling meer dan duidelijk had gemaakt, dat het onderwerp voor haar part afgesloten was. Op hetzelfde moment deed hij een zwakke poging het boek te openen op de bladzijde die ze met een bladwijzer had aangegeven voordat ze het had dichtgeklapt. Ze legde haar handen op het boek en trok het in één resolute beweging bij hem vandaan. Ze sloot het boek, aangezien hij er wél in geslaagd was het te openen, hoewel dan niet op de pagina die hij waarschijnlijk had gezocht. 'Vechtsport,' antwoordde ze, niet zozeer met de bijbedoeling hem angst een te jagen, maar gewoon puur uit waarheid. Haar antwoord was honderd procent waarheidsgetrouw. Ze las voor de zoveelste keer over vechtsporten, maar ditmaal één ander dan de vorige keer. Ze had al vaker verschillende sporten bestudeerd, al beheerste er maar een handjevol van. De vechtsport die ze dit keer had uitgekozen was Hung Ga vaak ook Hung Gar of Hung Kuen genoemd, een traditionele Kung Fu-stijl die dateerde uit de 17e/18e eeuw. Het had haar interessant geleken. 'Hung Ga,' vervolgde ze, hoewel dat hem waarschijnlijk weinig zou zeggen. Ach, ja.

‘Interessant’, kreeg Matthias nog net tussen zijn lippen vandaan, hij had wel eens wat gelezen over vechtsport als zij het volgende woord he niets. Het volgende moment brak het zweet bij hem uit en liet hij zich met een harde plof vallen op het matras. Hij begon overal naar te wijzen, maar er kwam niks uit zijn mond. Waar hij naar wees was ook niet duidelijk. Wat hij aan het doen was leek voor een buitenstaander een idiote grap. Maar dat was het niet, hij was echt in paniek. Hij was zo bang dat het vandaag weer zou gebeuren en nu ook nog met Alessa erbij. Dit wenste ze haar niet toe, het liefst had hij deze aanvallen alleen. Veel konden anderen er toch niet aan doen. Dat was waarom hij soms de behoefte had om alleen te zijn, soms had hij dan het gevoel dat zijn aanval zo zou komen. Meestal had hij ongelijk en wachtte hij uren opgesloten in een ruimte waar hij niet zo gauw vindbaar was. Hij was wel eens gevonden, op die moment leek het bijna alsof hij een aanval had, maar was hij zich gewoon kapot geschrokken van het feit dat iemand hem had gevonden. Maar goed, hij lag nog steeds op het bed dat hij op dit moment met Alessa deelde, bibberend en zwetend. Hij begon steeds naar andere dingen te wijzen, hij wilde gaan schreeuwen maar er kwam nog steeds niets uit zijn mond. Het leek wel alsof zijn stem geblokkeerd was. Hij was simpelweg doodsbang en wist niet meer wat hij moest doen. Hij stopte met wijzen en bleef nu stil liggen, tranen liepen over zijn wangen.

Haar donkerbruine ogen glansden; kleurden zonder dat ze dat besefte mee met haar emoties. De sluimering van ergernis dwarrelde als donkere sneeuwvlokken door haar blik, maar op het moment dat de jongen met een plof neerkwam op het matras, smolt een twijfelachtige, verwarde zon de vlokken weg. Haar blik helderde op en ze bestudeerde de jongeman, die zijn vingers naar boven uitstrekte zonder iets tastbaars, iets zichtbaars voor haar aan te wijzen. Het was opmerkelijk hoe snel een situatie andere gedaante aannam, zeker op een plaats als deze. Op een plek gevuld met personen die meester waren in de kunst van het veranderen van elke genoemde situatie. Elke patiënt gaf een eigen twist aan een alledaagse gebeurtenis; een onbijzondere emotie. Haar ogen werden groter op het moment dat het zilverachtige laagje op zijn oogbollen voor haar zichtbaar werd. Een flinterdun laagje tranen dat in het fletse licht waar de kamer mee belicht werd, extra benadrukt werd. Alessa zag eruit als een geschrokken hertje en opeens besefte ze zich waar ze zijn naam eerder had gehoord. Of gelezen, want gehoord had ze hem eerder niet en de eerste die zijn naam in haar aanwezigheid op de lippen nam, was zijzelf geweest. Ze had zijn dossier gezien, samen met dat van nog een handvol patiënten. Dat niemand haar daar ooit toestemming voor had gegeven was een bijzaak.
Ze kneep haar ogen dicht in een poging de feiten die haar bekend waren op een rijtje te krijgen. Matthias Fletcher, als ze zich niet vergiste, één van de vele getallen in het Sanitarium. Eén van de, in de ogen van dr. Clayton, naamloze cijfers die geen van de wetenschappers echt ingestudeerd had, maar aflazen van de polsbandjes die elk van de patiënten droegen. 'Het spijt me,' flapte ze eruit, toen ze niet direct een oplossing of reactie kon bedenken. Het spijt me, wat was dat nu weer voor een belachelijk misplaatste opmerking? 'Het spijt me,' herhaalde ze, ondanks het feit dat ze besefte dat zijn paniekaanval onmogelijk haar schuld kon zijn. 'Matthias.' Haar stem was niet meer dan een fluistering, terwijl ze haar ogen opende en naast hem ging zitten. Zijn arm was inmiddels weer uit de lucht gevallen en naast hem op het matras gevallen. Hij sprak niet en het enige wat ze aan hem kon zien, waren de tranen die over zijn wangen stroomden. Ze pakte zijn hand vast en glimlachte voorzichtig. 'Je moet door je buik ademen,' herinnerde ze zich plotseling, terwijl ze zijn blik zocht. 'Bij een paniekaanval moet je door je buik ademen,' herhaalde ze, terwijl ze hem in de ogen keek, 'je moet je bewust worden van je ademhaling, anders kun je gaan hyperventileren.'

Hij voelde een aanraking, iemand die zijn hand vastpakte. Hij wist dat Alessa naast hem zat maar kon niet plaatsen dat zij diegene was geweest die zijn hand had vastgepakt. Dat waren de verbanden die hij op deze momenten niet kon maken. Hij nam alles waar, maar legde geen verbanden. Vervolgens verloor hij ook steeds meer herkenning. Zonet wist hij nog dat het Alessa was die naast hem zat, nu was het een vrouw die ook een patiënt was en was hij niet zeker. Alles scheen hem zo onwerkelijk toe. Straks was het de laatste keer dat hij deze aanval zou hebben, het laatste wat hij ooit zou hebben. Straks werd het nog zijn dood deze aanval, er was hem ooit verteld dat iedere keer zijn laatste keer zou kunnen zijn. Matthias was doodsbenauwd, hij wilde niet sterven. Ergens hoorde hij een stem, al leek het alsof er geen lichaam bij hoorde en de stem erg ver bij hem vandaan was. Hij moest door zijn buik ademen en zich bewust worden van zijn ademhaling had de stem hem verteld. Hoe moest hij in godsnaam door zijn buik ademen? Daar werd hij niet veel wijzer van, hij moest in ieder geval rusitg blijven. Hoe wist hij niet. Waarom was dit zo moeilijk? Nog meer tranen rolden over zijn wangen. Anders ga je hyperventileren hoorde hij ook nog vaag, hij wist niet eens of het een stem was die echt bestond of zelf had bedacht. Oke, hij moest rustig blijven. Straks ging hij nog dood. Uiteindelijk kon hij eindelijk geluid uit zich krijgen en begon hij keihard te schreeuwen.