Experiments (Dean en Alessa)

Ze had een boek gelezen. Wat er met dat boek gebeurd was, wist ze zich niet meer te herinneren. Ze was het verloren ergens in de minuten dat één van de hondstrouwe puppy's haar uit haar kamer had gehaald, waar ze zich voor de rust in had opgesloten. Of misschien was ze het kwijtgeraakt in de minuten die volgden. Dat er plotseling nog een aantal puppy's van dr. Clayton in haar aanwezigheid verkeerden en haar handig om- en vastbonden. Om haar heen zag ze alleen maar duisternis, maar ze kende de gangen van het Ayslum goed genoeg om te weten waar ze heen ging. Ze zette haar stappen trefzeker. De blinddoek voor haar ogen was alleen maar een zwakke poging om de locatie van het laboratorium geheim te houden, maar in werkelijkheid wisten alle patiënten al waar ze het vinden moesten. Het was geen geheim dat ze dat wisten, maar toch vervolgenden Claytons slaafjes het proces nog precies zoals dat in het allereerste begin was gegaan. Het maakte haar misselijk. Hun gehoorzaamheid was weerzinwekkend; afschuwelijk. Ze struikelde toen één van de mannen haar aan haar polsen verder door het gangenstelsel trok, maar op het moment dat ze verwachtte de rug van één van hen te voelen, voelde ze alleen maar lucht en uiteindelijk de met een tapijt bekleedde grond. Eén van de honden achter haar blafte dat ze op moest staan en hoewel ze zich liever omdraaide om hem een klap te verkopen, had ze die mogelijkheid niet. Haar polsen waren immers met een katoenen koord, dat leek alsof het van de zijkant van een laken was afgescheurd, samengebonden. Dat deden ze niet alleen bij haar, het was meer met de reden dat patiënten ontoerekeningsvatbaar waren en met de koorden wilden ze voorkomen dat ze zichzelf iets aandeden. Een inventieve gek echter, kon zich vast wel een manier bedenken om toch iets uithalen. Deze inventieve gek was Alessa echter niet - of nee, dat was niet helemaal waar. Ze besloot echter bewust niets te doen met haar ideeën.

De grip om haar polsen verdween en behalve een jongere vrouw die de blinddoek voor haar ogen weghaalde, waren alle andere slaafjes weer braafjes weggegaan. Ze knipperde met haar ogen tegen het fletse, kunstmatige licht dat het laboratorium verlichtte. Het was dat typerende licht, samen met de geur die deze plaats een scherpe, ongewenste herkenning gaf. De geur maakte haar misselijk. Het was de geur van gesteriliseerde werktuigen en een onbesmet meubilair. Het was de geur van verbloeming; het wegwerken van eerdere praktijken. Alessa had geen idee of ze de eerste van vandaag was of al minstens de duizenste. Haar plaats in het rijtje verschilde van dag tot dag en soms kwam ze zelfs helemaal niet voor. Dr. Clayton had een aparte gewoonte tot onregelmatigheid, hoewel dat vaak samenhing met de behandelingen die hij uitvoerde. De betegelde vloer was ijskoud en dat contact met haar blote voeten, draaide de kachel in haar lichaam voor haar gevoel enkele Celsius omlaag. Ze knipperde opnieuw met haar ogen, tegen het smetteloze wit dat overal om haar heen was. Het licht was fel, kunstmatig geproduceerd om de meest specifieke redenen. Het was het soort licht dat geen geheim verborgen hield. Dat elke imperfectie aan het licht stelde en zonder toestemming aan de anderen aanwezigen openbaarde. Zelfs met haar kleren aan voelde ze zich naakt. Alessa weigerde om zich heen te kijken, zich er toch al scherp van bewust dat Clayton óf in deze ruimte moest zijn óf in één van de achterkamers, waar ze allerlei medicijnen en gereedschappen bewaarden. Ze bestudeerde in plaats daarvan aandachtig de grond, sinds niemand haar nog had vastgesnoerd in één of andere stoel. Ze stond stil, bewoog niet. Ontsnappen was immers onmogelijk, wist ze puur uit eigen ervaring. Ze snoof geïrriteerd, maar maakte geen verdere opmerking terwijl ze een lok van haar karamelkleurige haar voor haar ogen weg probeerde te blazen. Ze werd ziek van deze hele omgeving. Toen hij voor haar stond, vond ze niet de kracht de woorden die op haar lippen balanceerden tegen te houden. "Achterlijke onderzoeker," siste ze, terwijl ze hem in de ogen keek en wachtte tot hij haar een plaats zou geven ergens in zijn martel imperium.

Het was niet onwaarschijnlijk dat hij werd opgemerkt. Hoe kon je hem ook niet opmerken? Niet per se om de karakteristieke witte jas, de glimmende herenschoenen of de cynische ogen die vol afkeur op ieder ander neerkeken. Het was meer het icoon dat hij droeg als Hoofd zijnde, en dat hij altijd met zich mee zou dragen. Als zware ketens aan zijn enkel, want er kon niet echt gezegd worden dat hij een spetterende reputatie bij die spetterende positie had. Ook nu voelde hij een brandende blik zijn rug prikkelen, geworpen tijdens het rechten van het hoofd van de eigenaar, voor hij of zij met eenzelfde desinteresse weer verder ging met.. waar de persoon in godsnaam ook mee bezig was. Met de ladeknop van bladgoud nog in een hand staakte hij zijn poging om zijn martelwerktuigen te pakken. Zo snel als zijn oogspieren het toelieten wierp hij een slinkse blik opzij, heimelijk; zelfs de muren mochten niet weten dat zijn nieuwsgierigheid de tweestrijd in hem won en hij de luttele ziel een blijk van zijn belang bij nader inzien toch wel waardig vond. En terwijl hij trachtte dat in een fractie van een seconde te proppen kwam hij tot de conclusie dat het één van zijn slaafjes was met hoe-heet-ze-ook-alweer. Dat jonge energieke ding, hij kwam even niet op de naam. Soms herinnerde je je de klank wel en had je het bijna - maar dan toch weer net niet. Dat was dus momenteel het geval. Niet dat het er ook iets aan toedeed. Zijn mondhoeken krulden iets omhoog toen hij haar zag zitten, weigerend haar blik naar hem toe te werpen. In langdurige stappen liep hij naar haar toe, waarna hij zijn slaafje wenkte om te verdwijnen. Zelfs zijn stappen waren kille klanken in de echoënde ruimte en je kon de sinistere blik voelen prikken, ook als je weigerde te kijken. Zijn wenkbrauwen schoten sceptisch omhoog toen hij de sissende woorden hoorde die uit het meisje kwam, hoe-heet-ze-ook-alweer. 'Hello, Dearie.' Het was om te kotsen, de Britse stem, met de droge, maar vieze tonen erin. Hij ging door zijn hurken zitten en liet zijn, met handschoen omhulde, hand, voorzichtig naar haar wang gaan. 'Ik ben ook very pleased om jou te zien mijn lief.' met een snelle beweging ging zijn hand naar haar arm en trok hij haar omhoog. Het rubber omhulde haar slanke arm stevig, terwijl hij haar meetrok naar een grote stoel, een tandartsstoel kon je het noemen. Comfortabel, maar angstaanjagend. Hij bond haar niet vast, want ze zou toch niet tegenwerken. Naast hem lagen genoeg “spullen” die haar wel konden tegenhouden. Voorzichtig pakte hij een simpel zakmes, dat hij vervolgens langs zijn witte jas liet glijden om de stofdeeltjes eraf te vegen. Hij keek naar haar polsbandje, waarna hij weer zijn blik ongeïnteresseerd naar zijn mes liet glijden. 'Miss 1138, heb je nog voorkeuren voor vandaag? Ik ben in een geweldige bui, dus mag jij iets leuks verzinnen.' Terwijl de sarcastische woorden uit zijn mond gespuugd werden, liet hij het koude mes langs haar armen glijden, strelend, als een vader die zijn kindje streelt met zijn vingers. Dit waren alleen geen vingers, dit was een prachtig mes, met een zilver lemmet. Een mes dat bedoeld was voor zijn onderzoek, het onderzoek van zijn getallen, want zielen kon hij het niet noemen.

Haar ogen glansden met maar één specifieke emotie; elke andere emotie hield ze kundig uit het donkerbruin van haar ogen, die met haar woede een bijna zwarte kleur hadden aangenomen. Diep, diep, donkerbruin. De kleur van verschroeid hout kleurde haar irissen in en gaf een mysterieuze aanblik aan welke blik zij hem of enig ander dan ook gaf. Spreken deed ze echter niet, maar dat had niets te maken met sprakeloosheid. Het was niets meer dan een simpele onwilligheid; een mierzoete onbereidheid. Ze bestudeerde zijn gezicht in stilte, maar dat was niet uit een oprecht interesse. Zijn wenkbrauwen schoten sceptisch omhoog, iets was zijn verbazing over haar spraak - of haar niet charmant gekozen woorden - uitdrukte. Dearie; een benaming die de gal bij haar naar boven wist te krijgen. Ze verachtte het: de manier waarop hij haar met misselijkmakende nonchalance durfde aan te spreken. Het accent stond hem bespottelijk, werd door zijn lippen misvormd en mismaakt tot een rauwheid die niet bij zijn taal paste. Hij ging door zijn hurken en zijn vingertoppen raakten voorzichtig haar wang. 'Ik ben ook very pleased om jou te zien mijn lief,' loog hij met gemak van een slinkse vos. Zijn woorden maakten haar misselijk, het gemak waar hij zijn woorden uitsprak, was op zijn minst verachtelijk te noemen. Zijn hand klom in minder dan één seconden omlaag tot haar arm en hij omklemde haar slanke arm met zijn vingers. Een sterke greep, die ontsnappen uitsloot. Er ging onwillekeurig een rilling door haar lichaam, bij het contact van de gehandschoende hand die haar huid raakte. Zonder instructies trok hij haar mee naar een grote stoel, een tandartsstoel zou een gepaste benaming zijn. Comfortabel, hoewel het de praktijken die hij met de personen op de stoel uitvoerde helaas niet prettiger maakte. Hij liet haar los met het simpele besef dat ze niet zou tegenwerken. De consequenties had ze al eerder meegemaakt en die hadden al snel nieuwe littekens op haar lichaam gemaakt. Zijn werktuigen lagen op een tafel naast de stoel uitgespreid, een aanzicht dat de meeste patiënten al genoeg beangstigde om ze stilte op te leggen. Hij bekeek het bandje om haar pols; het nummer waar ze mee geïdentificeerd werd. Hij probeerde niet haar echte naam te leren. Dat zou een dergelijke relatie te persoonlijk maken. Ze was niet meer dan een nummer in zijn ogen; een getal. 1138. Waar het getal precies vandaan kwam wist ze niet. 'Dr. Clayton,' antwoordde ze. Haar toon was onschuldig, maar liet onderliggende woede bloot en voor hem zeker niet onzichtbaar. Ze kneep met haar vingers in de leuning en boog lichtjes naar voren. Het zilveren lemmet waar hij haar huid, zo lieflijk als een vaderlijke aanraking, mee streelde, negeerde ze. Al bleef zijn aanwezigheid op haar huid niet onopgemerkt. 'Ik zou graag zien of u de ziel onder mijn huid vandaan weet te peuteren.' Haar stem was niet meer dan een fluistering; een woedend, doch zielloos gesis. 'Welk geheim dit keer door u ontdekt zal worden. Ik ben zo razend benieuwd,' ze pauzeerde en zakte voorzichtig terug in de stoel, 'welke marteltaferelen vandaag weer voorbij zullen komen.' Ze lachte schamper, zonder haar blik van hem los te scheuren. 'Ik ben zo enthousiast,' kirde ze ongemeend.