Gangen en jongentjes (Valentine en Rune)

Valentine's gezicht bleef op een glimlach staan terwijl hij de jongen tegenover - of liever, naast - hem bestudeerde. Hoewel hij er eerder niet stil bij had gestaan, intrigeerde het gelaat van de jongen hem enorm. Zijn ogen leken die van hem telkens te missen als Valentine hem probeerde aan te kijken en hij vroeg zich af of dat opzettelijk gebeurde of niet. Na een tijdje verschoof zijn aandacht naar de lucifers in zijn hand en de sigaret in zijn mond. Mogelijkheden, maar dit keer vestigde hij zijn aandacht niet alleen op de jongen vanwege de potentiële kans om te roken. Net toen hij dacht dat het geen zin meer zou hebben, stelde de jongen zich voor. Rune. Hij zag er wel uit als een Rune, nu hij er zo bij nadacht. Namen moesten bij personen passen, anders verzon hij wel andere namen voor ze. Maar nee, deze jongen zag er wel uit als zijn naam. Opnieuw woog hij zijn opties af en nam uiteindelijk een beslissing. "Mag ik hier komen zitten?" vroeg hij, gebarend naar de vensterbank waar de jongen had plaatsgenomen. Wachtend op een antwoord wierp hij een blik naar buiten. De tuin - waarop ze uitzicht hadden - zag er somberder uit dan ooit. De regen leek alles grijs te maken en daar ergerde hij zich aan. Zwart was oké, sterker nog, zwart was góéd, maar aan grijs had hij toch wel zo'n ontzettende hekel. Het was een ongelooflijke saaie kleur die niet alleen het totale gebrek aan karakter uitstraalde, maar ook nog dat opschepperige gevoel van iemand die denkt dat hij álles beter wist. Nee, grijs was niet zijn kleur.

Rune sloot zijn ogen niet meer dan een seconde nadat hij zich had voorgesteld. Hij luisterde naar de geluiden die gemengd met de duisternis luisterden alsof ze in volume toe waren genomen. Het uitschakelen van één zintuig, scherpte het andere aan, merkte hij het opvallende fenomeen in stilte op. De behoefte om dit de delen met de andere persoon had hij niet. Ditmaal hield hij ook zijn ogen gesloten toen de jongeman weer tegen hem sprak. Hij voelde ook weinig behoefte om bij zo'n loze vraag zijn aandacht aan te sterken door zijn ogen weer te openen. Bovendien wist hij al goed hoe de persoon tegenover - of eerder, naast - hem van uiterlijk was, dus veel aandacht hoefde hij daar niet meer aan te besteden. De jongeman was opvallend in zijn voorkomen, anders dan dat Rune was. Zijn witbleke haren vielen lijzig om zijn smalle gezicht en zijn huid was bijna licht genoeg om doorschijnend te zijn. Hij hoefde maar één teint te verbleken en er kon gesproken worden van een ongezonde gloed. Rune realiseerde zich echter dat de kleur ogen van de jongen hem ontgaan was, maar met de vraag die Jasper stelde, concludeerde hij dat hij nog wel enige tijd had om dat te ontdekken. "Vast," luidde zijn weinig zinnige antwoord. Duidelijk was het niet bepaald. Rune legde het doosje lucifers op de vensterbank om zijn hand vrij te maken en haalde deze hand door zijn warrige, bruine haren. Bijna direct daarna raapte hij het doosje weer op en duwde het uit zijn verpakking. Hij pakte een lucifer tussen zijn vingertoppen en bestudeerde het houtje tussen zijn wimpers door. Speciaal was het niet. Een bleek houtje met op de top een vaalrode kop, die bij wrijving en met een vonk tot een vlam kon ontsteken. Rune wierp een blik opzij naar de jongen en concludeerde toen dat diens ogen donkergrijs van kleur waren. Interessant.