Offtopic meet want Elizan en Valentine

Ik heb toch maar de tuin gedaan want idk.
Ze was geen psychopaat. Tenminste, voor zover zij wist niet. Ze was hier per toeval terecht geraakt. Natuurlijk, het idee dat haar ouders overleden waren, was niet iets per toeval. Maar wist zij veel dat ze ergens een – gestoorde – oom had die haar toevallig hiernaartoe sleepte. Ze had eigenlijk dan ook geen idee wat ze hier deed. Ze wilde niet eens weten wat híj deed. Alleen al bij het idee liep een rilling over haar rug. Het verbaasde haar dan ook dat de zon vandaag scheen, en dat de tuin er nog niet eens zo erg uit zag. Ze hield van de buitenlucht, en al helemaal hier had ze het idee dat ze stikte. Dus, was ze zo vroeg mogelijk naar buiten gegaan om daar op een bankje te gaan zitten. Een beetje in de zon, met een boek in haar handen. Niets speciaals. Wat moest ze anders? Ze had geen idee. Vrienden van haar ouders hadden haar altijd omschreven als het lieve, rustige meisje waar je nooit last van had. Ze beet haar lip. Ze las het boek niet eens echt, maar ze staarde eerder naar de pagina. Haar lange haren schoven toch steeds naar voren waarna ze niks meer zag.

Met zijn handen diep in de zakken van zijn zwarte broek gestoken wandelde Valentine over het grindpad dat door de tuin slingerde. Uit zijn mond klonk een zacht, haast vrólijk gefluit. Deze ochtend had hij voor een nonchalante outfit gekozen. Zoals altijd droeg hij bruine, leren schoenen met een wit overhemd. Daaroverheen had hij een zwart colbertje aangetrokken dat bij zijn zwarte broek matchte. Hij nam de moeite om de omgeving goed in zich op te nemen en snoof de geur van de vroege morgen op. Nat gras, rozen die net begonnen te bloeien en zompige aarde. Toen hij de flauwe bocht van het grindpad volgde en bijna direct naast hem een meisje een boek zag lezen, stopte hij zijn gefluit. Langzaam nam hij naast haar plaats en legde een koude hand op haar been. "Wat ben je aan het lezen?"

Ze was zover in gedachten geweest dat ze het gefluit niet eens had gehoord. Pas toen ze de koude hand op haar been voelde, schrok ze verbaasd op uit haar gedachten. Waarschijnlijk zou diegene dat ook merken, want ze sprong bijna de lucht in. Mede door de koude hand, mede door het feit dat er überhaupt iemand zo vroeg naast haar zat. Wat ze aan het lezen was. Ze hield haar hoofd gebogen, haren voor haar gezicht. Ze had werkelijk geen idee wat ze aan het lezen was. Ze was niet eens aan het lezen! Het was ooit haar bedoeling geweest ja. “Ik eh… een of ander oud boek die ik ooit van iemand heb gekregen. Niet zo interessant.” Nu pas, durfde ze om diegene naast haar aan te kijken. Een twijfelend glimlachje was op haar gezicht te zien. Het liefste, had ze zijn hand van haar been afgehaald. Maar ze dúrfde het niet eens. Ze zou zich echt eens serieus moeten afvragen hoe ze het hier ging redden. Misschien moest ze zelfverdediging gaan volgen. Of haar zelf opsluiten. Of… iets. Oké Elizan. Gewoon aardig zijn. Misschien viel hij wel mee. “Wat doe jij hier op de vroege ochtend?” Vroeg ze, gewoon om aardig te zijn. Ze moest toch iets? Ze ging echt niet weg rennen.

Een grijns verscheen op Valentine's gezicht bij het opschrikken van het meisje. Langzaam leunde hij achterover, zijn hand nog steeds op haar smalle dij gelegen. Bij de eerste opmerking van het meisje toverde hij een neppe glimlach op zijn gezicht. Vele gedachten schoten door zijn hoofd. Hoe zou hij haar op dit moment het snelst kunnen vermoorden? Zou iemand het merken als hij haar de bosjes in trok en verkrachtte? Het was rond acht uur 's ochtends, waarschijnlijk zou er toch niemand in de tuin zijn. Te makkelijk. Natuurlijk had hij ook haar boek kunnen pakken en het onder zijn oksel mee kunnen nemen, zodat hij het in zijn kamer kon lezen. Nah. Subtiel schoof hij zijn hand iets verder omhoog. De glimlach was nog steeds op zijn gezicht te lezen en hij besefte dat hij haar vraag had gemist. Wat hij hier zo vroeg deed? Nou, gewoon, een luchtje scheppen, genieten van de rozen. "Even een sigaretje roken," antwoordde Valentine nonchalant.

Ze spande haar lichaam meer aan toen zijn hand omhoog schoof. Een sigaretje roken. Ze had nog nooit van haar leven een sigaret aangeraakt. Alleen al bij de rook liep ze kokhalzend weg. Ze was in ieder geval blij dat hij nu niet aan het roken was, scheelde haar in ieder geval een beetje stress. Ze sloeg haar boek dicht, waarna ze haar hand naar hem uitstak. “Ik denk niet dat we elkaar al eerder hebben ontmoet, ik ben Elizan.” Opnieuw een brede glimlach op haar gezicht. Ze deed het alleen maar zodat die verdomde hand van haar bovenbeen afkwam. Best goede poging vond ze van haar zelf. Als het lukte helemaal. Nu was het punt wel zo dat Elizan niet volledig naïef was, maar wel een beetje. Dus, ze merkte niet alle intenties die sommige mensen hadden. Nam het haar niet kwalijk, het kwam gewoon puur door haar opvoeding en hoe ze was als persoon. Onschuldig. Ze ging echt niet plotseling een mes tegen je keel aanzetten. Dan moest je wel heel ver gaan. Of haar dwingen, maar dat was een heel ander verhaal. In ieder geval was haar poging ook onschuldig te noemen.

Valentine merkte hoe de spieren in het bovenbeen van het meisje zich aanspanden. Toen ze zich voorstelde en een hand naar hem uitstak bedacht hij even wat hij zou doen. In plaats van de hand van het meisje aan te nemen toverde hij opnieuw een glimlach op zijn gezicht. "Mijn naam is Gilian. Leuk je te ontmoeten, Elizan," gaf hij haar als antwoord. Langzaam en zacht wreef hij zijn duim over haar been. Hoewel ze niet goed leek te reageren op zijn eerdere avances, was hij niet van plan om zo maar op te geven. Een 'uitdaging', ja, daar hield hij wel van. Hij schoof subtiel wat dichter naar haar toe en fluisterde zacht iets in haar oor. "Dus, hoe is het met Elizan?"

Wel ver…. Poging mislukt. Ze nam een keer diep adem. Haar handen omklemden haar boek zo hard dat je haar knokkels licht wit kon zien worden. Ze wist bijna wel zeker dat hij door had dat ze het niet wilde. Of in ieder geval, het er niet mee eens was. Maar ze wist heus wel wat voor gebouw het was, en welke mensen er woonden. Dus ze zou op zich eigenlijk wel weg kunnen lopen, maar ze had geen idee wat er dan zou gebeuren. Maar het kon niet heel slecht zijn toch? Nee, vast niet. “Met mij gaat het prima.” Ze stond op, waarna ze haar shirtje – welke altijd naar boven kroop – weer naar beneden trok. “Ik eh, moest nog ergens heen.” Ze schraapte haar keel. Haar vingers omklemden het boek krampachtig, in de hoop dat ze er weg kwam.

"Wat fijn dat-" Valentine's poging om antwoord te geven werd ruw onderbroken door het meisje dat plotseling opstond. Deed ze dat nou echt, of waren het zijn gedachten die spelletjes met hem uithaalden? Was ze nou werkelijk opgestaan en had ze hem nou echt onderbroken. Voordat hij meer kon gaan denken werd hij opnieuw verstoord door het meisje. Dat ze nog ergens heen moest. Woedend stond hij op en met een voor hem onbekende kracht greep hij haar pols vast. Al snel stelde hij echter bij en liet het meisje los. "Excuses, ik ken mijn eigen kracht niet. Zie je, ik hou ervan om getraind te blijven." Een brede glimlach was op zijn gezicht te zien. Tot zijn grote teleurstelling was de naam van het meisje hem onbekend. "Tot ziens, Nina," antwoordde hij opgewekt.

Ze glimlachde wat twijfelend naar hem toen hij zich verontschuldigde voor zijn onbekende kracht. Het deed haar anders wel verdomd veel pijn. En de kluns die Elizan was liet ze het vastgeklemde boek prompt op de grond vallen. Soms.... ze wilde eigenlijk het boek pakken en meteen weglopen, maar ze twijfelde even toen hij een andere naam zei. "Mijn naam is niet Nina, maar Elizan." Ze haalde even haar schouders op. "Sommige mensen noemen mij ook wel Eli." Het was apart, maar een klein deel van haar angst was omgezet in medelijden. Want de meeste mensen, waren gewoon ziek. En wanneer ze dat merkte dan draaide er ergens in haar hoofd een klein knopje om, welke haar een soort stimulans gaf dat ze de mensen moest helpen. Vandaar dan ook dat ze bleef staan met het boek - die nu onder gras zat- in haar handen. "Je mag me Eli noemen als je dat makkelijker vind." En deze keer, was haar glimlach meer oprecht.

Zat dit meisje nou verdomme gewoon tegen hem te liegen? Hij wist zeker dat ze zich een paar minuten geleden als Nina had voorgesteld. Toen ze ook nog zei dat hij haar best 'Eli' mocht noemen, op een toon waarvan hij dacht dat ze hem denigrerend bedoelde. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Zeker één van die verdomde verpleegstertjes die dachten dat ze alles wel weer eens beter wisten. Ondanks zijn razende gedachten wist hij een waterige glimlach op zijn gezicht te behouden. "Sorry, soms vergeet ik nou eenmaal dingen. Ik weet niet waardoor het komt..." Als een soort machine liet hij een quasi-nostalgische blik op zijn gezicht verschijnen. "Bedankt dat je zo aardig tegen me bent," fluisterde hij tegen het meisje. Om zijn leugens daad bij te staan, bukte hij zich om het boek te pakken, tot hij besefte dat ze het zelf al had opgepakt. Gore slet.