Gangen en jongentjes (Valentine en Rune)

De jongen hield zijn ogen gesloten, maar niet met de reden dat hij de werkelijkheid niet hoefde te zien. De plaats waar hij zich bevond was niet bijzonder teleurstellend, niet meer dan dat de rest van de omgeving voor hem kon zijn. Zijn gezicht was gericht op een plafond dat door de jaren heen vaal van kleur was geworden. Hetzelfde kon worden gezegd over de wanden, maar die waren net iets anders bewerkt dat het plafond dat zijn zicht op een hemellucht verpestte. Niet dat hij zichzelf op dit moment de mogelijkheid gaf een blauwe hemel te zien, maar dat was niet een punt om verder op in te gaan. De hemel zou bovendien helemaal niet blauw zijn, wist hij door het geluid van regen dat tegen het raam zijdelings van hem roffelde. Ronde, volle regendruppels hadden er voor gezorgd dat hij niet verder dan de muren van het Ayslum had besloten te gaan. In plaats daarvan lag hij in een gang. Eén net zo nietszeggend als alle andere gangen in het gebouw. Het had geen betekenis en behalve dat de deuren tot andere ruimten toegang gaven, was er geen verschil met elke andere gang in het Ayslum. Toch had de jongeman specifiek voor deze gang gekozen. Alsof de gang toch bijzonderder was dan het aan zijn interieur liet merken. Rune duwde zijn gezicht een stukje omhoog doen het tapijt dat bedrieglijk zacht aanvoelde, doffe voetstappen aan hem doorgaven. De tred van de persoon die naderde, stelde weinig of zelfs niets voor, maar zorgde er wel voor dat de jongeman overeind kwam. Dat de persoon die kwam misschien weinig bijzonders was, betekende namelijk niet dat zijn aanwezigheid slechts banaal was. Het feit wilde namelijk, dat het midden in de nacht was - het favoriete moment van elke dag, in de ogen van Rune. Dus, ja. In zekere zin was deze aanwezigheid een reden om er aandacht aan te besteden. De jongeman opende zijn ogen en keek uit naar het einde van de gang. Zijn grote, reekalf bruine ogen stonden afwachtend. Nieuwsgierig zelfs, maar als zijn ogen ook zijn karakter verraadden, was er een kans dat hij direct zou wegsprinten. Reekalfjes waren nieuwsgierig, maar meer vaak ook niet. Ach, tot dusverre bleef Rune in ieder geval rustig op zijn plek. Hij leunde lichtjes op zijn handpalmen en had een half liggende-half zittende positie aangenomen.

Verveeld liep Valentine door de gangen van het sanitarium. Een onaangestoken sigaret bevond zich tussen zijn lippen. Hoewel hij ontzettend zin had om er een op te steken, had hij een klein probleempje. Geen vuur. Waarschijnlijk zouden op een plek als deze ook geen lucifers of aanstekers zo maar beschikbaar zijn voor de opgesloten gekken. Hoe was hij nou ook alweer aan de vorige gekomen? Lichtelijk geërgerd wreef hij over een kleine brandwond op zijn onderarm. Had dat kleine kutjoch zeker weer gedaan. De regen, die een hard geroffel veroorzaakte, zorgde er echter wel voor dat hij wat minder ruimte had in zijn hoofd om na te denken. Het dempte dingen een beetje, snap je? Uiteindelijk sloeg hij een hoek om. Waar ging hij ook alweer heen? Geen flauw idee. "Godverdomme!" vloekte Valentine hardop. Welke debiel was nou hier op de grond gaan liggen? En waarom had hij niet gewoon even wat kunnen zeggen? "Kun je de volgende keer niet gewoon even lekker ergens anders gaan slapen?" sneerde hij woedend.

Eén, twee, drie seconden vergingen terwijl het verduisterde silhouet dichterbij kwam. De persoon die hem benaderde, leek zich echter geen moment bewust van een andere aanwezigheid in de gang. Nee, deze persoon was veel te druk met zichzelf bezig om Rune op te merken. Het maakte Rune weinig uit. Hij verwachtte niets van de anderen die met hem in het sanitarium opgesloten zaten. Zelfs degenen die zijn gezicht herkenden, spraken hem maar zelden aan. De reden dat deze persoon hem aansprak, was dan ook alleen omdat hij half over hem heen struikelde terwijl hij door de gang kuierde. Rune's aanwezigheid werd duidelijk niet gewaardeerd, maar de jongen haalde zijn schouders op en duwde zijn lichaam in een zittende positie. "Ik sliep niet," merkte hij op. Zijn donkerbruine ogen bestudeerde de persoon die inmiddels zijn balans had hervonden en van het moment gebruik had genomen om woedend naar hem uit te vallen. Alsof het zijn schuld was dat de jongen met open geopend, maar gedachten gesloten door deze gang liep. Het had niet veel hoeven kosten om hem op te merken. Dus: was het niet zijn keuze geweest om hem niet te zien? Rune sloeg zijn armen losjes over zijn benen, maar bedacht zich en greep in de zak van de donkerbruine blazer die hij droeg. Hij verontschuldigde zich niet tegenover de jongen. Er ratelde iets, zodra hij zijn vingers om het voorwerp in zijn jas sloeg en zijn blik bleef op de sigaret tussen de lippen van de jongen gericht, terwijl hij het doosje uit zijn zak opdiepte. Lucifers. Geen idee waar hij die vandaan had gehaald - of waar hij ze voor nodig zou moeten hebben - maar hij had ze. Tussen zijn vingers was heel duidelijk de omtrek van het doosje zichtbaar, maar hij maakte geen aanstalten om het aan de jongen te geven. Dat was niets persoonlijks hoor, dat was alleen omdat het hem niet gevraagd was. Het feit was gewoon dat hij het had, mocht dat nodig zijn. Vervolgens stond hij op en ging in plaats van op de grond, in de vensterbank liggen. Hij luisterde naar het geluid van de regen, zonder verdere verwachtingen te hebben.

Verontwaardigd keek Valentine naar het gezicht van de jongen tegen wie hij zojuist was opgelopen. Wat kon het hem nou uitmaken dat hij niet sliep? Hij was híér, in zíjn pad. Natuurlijk was hij niet de eigenaar van de gang, zo stom was hij niet, maar hij was al een hele tijd van plan geweest om hier langs te lopen. Langzaam ademde hij in en uit. Ergens voelde hij een behoefte om de jongen in elkaar te trappen en daarna verder te lopen, maar iets in de gezichtsuitdrukking van de jongen verhinderde hem. Zijn gelaat stond haast uitdrukkingloos, alsof het hem helemaal niets kon schelen wat hij van hem vond. Ergens intrigeerde hem dat, maar hij vond het ook immens irritant. Hoorde hij niet intimiderend te zijn? Hoorden mensen niet bang voor hem te zijn? Toen hij zijn rust had gepakt viel zijn oog op het doosje met lucifers in de hand van de jongen. Zijn gedachten versprongen naar de versnellende hartslag en de sigaret die - wonder boven wonder - nog tussen zijn lippen was gestoken. Na zijn drie woorden had de jongen geen moeite gedaan om hem aan te spreken, of überhaupt een gesprek met hem aan te knopen, inmiddels was hij in de vensterbank gaan zitten. Hij woog zijn opties af. Of hij kon gewoon verder lopen, óf hij kon met de jongen praten. Aangezien de laatste mogelijkheid hem misschien een lucifer kon opleveren, koos hij deze. Al snel toverde hij een waterige glimlach op zijn gezicht. "Excuses voor mijn eerdere woede. Mijn naam is Jasper," sprak hij.

Hij had zijn ogen, eenmaal in de vensterbank weer gesloten en luisterde naar de geluiden die uit zijn omgeving vandaan kwamen. De regen die tegen het raam, nu plotseling heel dichtbij, roffelde en het nonchalante geritsel van zowel zijn kleding als die van de andere persoon. Ook was er nog het geratel van het doosje lucifers in zijn hand aanwezig, dat een tempo langs dat van de regen had gevonden. Het was niet bepaald muzikaal te noemen, maar ritmisch - of irritant - was het wel. Rune opende loom zijn ogen toen de persoon besloot een gesprek met hem aan te knopen en zich voorstelde als Jasper. Hij bestudeerde het gezicht van de eerst zo woedende patiënt, maar niets van zijn argwaan werd teruggevonden in zijn gezichtsuitdrukking. "Oké." Zijn antwoord getuigde van het feit dat hij óf besefte dat de persoon loog óf dat hij meer wist dan hij zou moeten - allebei waren behoorlijk waarschijnlijk in zijn geval. Rune ging er echter verder niet op in en duwde zijn lichaam enkele centimeters omhoog, zodat hij met zijn rug tegen de muur leunde. Hij vertelde zijn naam niet, maar dat was niet per se als gevolg van het syndroom van Ganser. Het feit wilde namelijk dat Rune in gedachten leek en daarom niet de tijd had zich voor te stellen. De blik in zijn donkere ogen was wazig, alsof hij niet helemaal op de wereld was en eerlijk, zijn blik was al de geruime tijd van deze ontmoeting zo geweest. Het was een dromerige afwezigheid, die men meer op de zenuwen werkte dan dat iemand er begrip voor op kon brengen. Uiteindelijk trok Rune zich terug uit zijn gedachten en richtte zijn blik weer op de persoon die - misschien - Jasper heette. Hij bracht een voorzichtige glimlach om zijn lippen en klemde zijn vingers om het doosje lucifers. "Mijn naam is Rune," voegde hij uiteindelijk toe aan zijn eerdere opmerking. Het bleek wel dat Rune niet bepaald praatziek was.