The morning is EVIL

Met lieve Sari

Na haar hand gekust te hebben leunde Valentine achterover, zodat hij de rugsteun van het bankje in zijn rug voelde. De kou van het metaal drong gemakkelijk door zijn dunne shirt aan. De kleding hier stelde niet heel veel voor en Valentine ergerde zich ontzettend aan het feit dat hij geen mooie kleding mocht dragen. Voor een groot gedeelte maakte kleding de man, geloofde hij. Hetzelfde als bij vrouwen. Volgens hem zei je kledingstijl erg veel over wat voor persoon je eigenlijk was. Introvert of extrovert, creatief of niet, lustig of meer teruggetrokken. Sareth trok hem echter weer terug naar het heden en met moeite rukte hij zich los van zijn gedachten en staarde naar haar gelaat. Een buitenstaander had het waarschijnlijk raar en eng gevonden, maar hij deed het vanuit pure nieuwsgierigheid. Hij probeerde om alle details in haar gezicht waar te nemen en in zijn gedachten te prenten, in een hokje te stoppen met "Sareth (van Valentine)" erop gedrukt, zodat hij haar nooit zou vergeten. Nauwelijks waarneembaar kantelde hij zijn hoofd en stond op het punt om een opmerking te maken, totdat hij haar lippen op de zijne voelde. Het kwam aan als een klap - hij had het niet zijn aankomen, maar zodra hij de bitterzoete smaak van haar lippen proefde, vlamde zijn verlangen naar haar weer op, heviger dan net. Langzaam trok hij haar op zijn schoot en zoende haar lustig terug, terwijl hij haar zachtjes in haar onderlip beet. Zijn eerdere plan om het rustig aan te doen met deze jongedame was hij allang weer vergeten.

Sareth zelf had ook wel eens voor een subtielere aanpak gekozen. De ellenlange avonden in kroegen, waar ze uren moest besteden aan simpel praten waren voor haar een training geweest in geduld. De eeuwigdurende afspraken waarop het persoon haar 'eerst wilde leren kennen' waren lange, vervelende dagen geweest met zelden een uitkomst. Sareth wilde niet dat mensen haar leerden kennen. Buiten dat alles, wat was er aan Sareth dat het leren kennen waard was? Ze had totaal geen diepgang, amper een persoonlijkheid en alles wat er aan haar te leren viel was in een eerste, snelle blik ook wel te zien. Een absoluut bovenmenselijke drang naar seks, erkenning. Een vreemde fascinatie in het zien van andermans genot. Sterker: het zien van hetgeen dat zíj kon, haar talent en het effect dat dit talent op anderen had.
Sareth had het liever zo, op deze manier. Ze had liever een ontmoeting, een gesprek, kort en speels, roken en actie. Ze wilde de lust zien in iemands ogen, al vanaf het begin. Ze wilde niet weten waar hij werkte, ze wilde niet weten wat hem mankeerde en of hem iets mankeerde. Nee, ze wilde alleen de dingen zien die zij allebei gemeen hadden. Een daarvan was de drang, de lust die ze allebei voelden. Het kostte haar weinig moeite om zich te verplaatsen naar zijn schoot, nog minder moeite om zich nog dieper in de zoen op te laten gaan. Geen blijk van liefde, een blijk van lust. Geen blijk van iets bijzonders, blijk van hoe dom, hoe simpel het menselijk ras eigenlijk was. Ze deed precies wat ze gewend was, wat ze goed kon. Ze deed waarvan zij dacht en wist dat hij het fijn zou vinden en ze deed het goed. Haar lippen waren zacht, gleden over die van hem en sloten zich rond zijn onderlip. Nu zijn onderlip omsloten was door haar lippen, zette ze haar tanden in het zachte vlees. Heel even maar, heel voorzichtig.

Valentine plaatste zijn linkerhand in de nek van Sareth, met zijn duim op haar hals, zodat als hij zacht zou drukken, hij haar hartslag zou kunnen voelen. Langzaam en subtiel trok hij haard hoofd dichter naar het zijne toe. Zijn hoofd was vrijwel leeg. Slechts een razend en kloppend geluid, alsof iemand een bas vlak naast zijn oren had geplaatst, op volle sterke. Zijn lust voor Sareth maakte hem instinctief en hij kon niet echt helder nadenken - niet dat hij dat overigens de rest van de tijd wel deed. Het was geen liefde, maar hij was nog nooit zo in de ban geweest van een vrouw - of een man. Hij wist niet echt wat hij wel voelde, maar eigenlijk kon dat hem ook vrij weinig schelen. Wat hij wel wist en wel voelde, wat het intense genot dat Sari hem bracht. Toen ze zacht in zijn lippen beet, wist hij met moeite een zachte kreun binnen te houden. In zijn rechterhand had hij nog steeds de peuk geklemd, maar deze liet hij zonder er verder bij na te denken op de grond vallen, om zijn hand vervolgens naar haar rug te laten glijden en voor zover dat mogelijk was het meisje nog dichter naar zich toe te trekken, alsof hij probeerde haar te claimen, zich helemaal voor zichzelf te houden. Egoïsme. Langzaam liet hij het puntje van zijn tong over de onderkant van haar bovenlip glijden terwijl hij, bewust of onbewust, de greep in haar nek iets verstevigde.

Ook Sareth droeg de sigaret nog altijd tussen haar vingers. De hand waarin ze de brandende peuk hield, hield ze op een veilige afstand van de twee lichamen die totaal niet meer bezig waren met hun behoefte naar nicotine. De lichamen waren bezig met iets anders en deden precies waar zij zijn ik hadden. Logisch nadenken, of überhaupt een vorm van nadenken was er niet meer bij. Of ze zich ooit eerder zo had gevoeld, kon ze zich maar amper herinneren. Vast wel, het was immers Sareth over wie het hier ging, maar op dit moment kon ze zich een soortgelijk moment niet meer voor de geest halen. Op dit moment was dit, hij alles dat ze wilde en alles waar ze moeite voor zou doen.
Een hand gleed voorzichtig en zacht over zijn kin, zijn hals, zijn sleutelbeen. Haar bleke vingers volgden zijn arm, de arm die voor haar het best te bereiken was en vlochten zich door die van hem. De zoen, waar ze zichzelf nog altijd geen adempauze van had gegund, onderbrak ze nu. Haar andere hand hield nog altijd de inmiddels opgebrande peuk beet en deze gooide ze nu over Valentine heen, in het gras achter hem. Haar ogen bespeurden zijn gezicht naar hetgeen waar ze zo wanhopig naar opzoek was. Ze vond de lust, de drang naar haar, was absoluut niet teleurgesteld. Een zachte, tevreden glimlach krulde zich rond haar lippen en ze boog zich naar hem toe. Haar lippen misten zijn oor op een haar na, maar haar warme adem streek over zijn huid. 'Kom,' fluisterde ze, waarna ze van zijn schoot stapte. Haar vingers waren nog altijd met die van hem vervlochten en hierdoor kon ze ook hem overeind trekken. Zonder naar hem om te kijken, trok ze hem de kiezelpaden over naar een klein huisje. Ze wist niet waar het ding voor hoorde te dienen, maar zij zou het gebouwtje een hele andere functie schenken. Voor de deur van het gebouwtje, draaide ze zich om. Ze stond met haar rug tegen de deur en met een lichte grijns trok ze Valentine naar zich toe. Opnieuw raakten haar lippen die van hem, deze keer maar heel kort. Hierna opende haar vrije hand achter haar rug de deur en stapte ze het duister in.