Yakō-sei no nazo (Sarune)

Het was nacht en dat was een niet bijzonder, veel voorkomend voorval. Het gebeurde wel vaker dat het nacht was, zelfs op een plek zo afgesloten als het Hawthorn bleek er nog een nacht te bestaan. Niet meer dan één op een moment, maar er was een nacht. Zelfs hier, al leek alles er net even anders te gaan dan te midden van de gewone maatschappij. Het Ayslum was een maatschappij; een hele nieuwe regering op zich. Onderscheid in dag en nacht hadden ze zich echter nooit mee bezig gehouden. Dat hadden ze gehouden zoals de maatschappij daarbuiten het ook had. Er viel ook bijzonder weinig aan te veranderen. Tuurlijk, hier kon je de patiënten best opspelden dat het om twaalf uur in de middag nacht was, ook al was het een klaarlichte middag. Ze waren hier immers allemaal toch al gestoord, dan maakte het rommelen met praktijken uit de natuur ook niet meer uit. Ieders gedachten hier waren toch al verknipt, dus dat kon onmogelijk nog veel erger. Hoe dan ook, heel simpel gezegd: het was nacht. Een nacht zoals altijd en ook niet ongewoon was dat Rune wakker was, midden in de nacht. Rune zat in een vensterbank, in één van de minstens honderd gangen. Hij leunde met zijn achterhoofd lichtjes tegen het raam, waar de regen heel zachtjes tegenaan tikte. Het had harder geregend en het ritme van de regen was pas kort geleden veranderd. De striemende regen had plaats gemaakt voor een zachte, bijna onhoorbare motregen. Hij had zijn ogen gesloten, maar sliep niet. Daarvoor was zijn ademhaling lang niet traag genoeg. Zijn benen waren vooruit gestrekt en een onoplettend persoon zou waarschijnlijk over zijn benen struikelen. Dat vond Rune echter niet echt één van zijn problemen. Bovendien waren en 's nachts sowieso bijzonder weinig patiënten die nog buiten hun slaapkamer ronddwaalden. Hij was er één van weinigen.

De gangen waren duister en angstaanjagend en de fluisterende stemmen die zo nu en dan besloten hun zegje te doen in Sareth haar hoofd, genoten van deze duisternis. Ze voedden zichzelf met de duisternis en werden wakker wanneer de lichten werden gedoofd en anderen gingen slapen. Ze schudden Sareth wakker uit haar slaap. Gemompel en gefluister, kwetsende woorden, onverstaanbaar gesmoezel. Maar allen wilden ze een ding: Sareth uit bed, dwalend door de donkere gangen, op zoek naar absoluut niks. De stemmen negeren was geen optie, ze kon het niet. Werden de stemmen niet gehoord, dan zouden ze schreeuwen en werden ze dan nog niet gehoord, dan zouden ze haar willen kwetsen, haar willen raken. Alles om maar opgemerkt te worden.
Sareth vond zichzelf in deze duistere gangen. Ze bevond zichzelf in een van de honderden gangen. Ze luisterde naar het gefluister dat niet alleen uit haar hoofd, maar uit de muren leek te komen. Ze luisterde naar de regen en de voetstappen die niet van haar, maar van een ander leken. Ze schuifelde steeds sneller en sneller, ze vluchtte voor hetgeen dat haar achterna zat. Ze had nooit kunnen voorzien dat de onbekende aanwezigheid, haar achtervolger zich niet achter haar bevond maar voor haar. Haar niet achterna liep, maar in een vensterbank zat. En zijn voeten hadden haar niet achtervolgd, maar lagen haar in de weg en pas de laat besefte ze al dit. Pas te laat besefte ze zich dat haar vijand haar, onbewust, in de weg stond. Eigenlijk besefte ze dit pas toen ze over zijn voeten struikelde en op de koude stenen terecht kwam.

'Het spijt me.' Zijn stem was in scherp contrast met het mysterie van de nacht. Zijn stem bezat geen raadselachtigheid; noch de duidelijkheid dat er een man aan de stem verbonden was. Hij had geen stem die men als mannelijk identificeerde. Zijn stem was zoet van klank, veel zoeter dan dat van de gemiddelde man, té zoet. Zijn excuses klonken leeg, afwezig van toon. Alsof hij nauwelijks opmerkte dat zijn excuses nodig waren, maar ze gewoon de lege ruimte in gooide; alsof ze als niet meer dan een sierobject dienden. Hij verplaatste echter wel, wat getuigde van enig besef. Dat hij besefte dat zij er was. Hij opende zijn ogen weer en zocht de lege gang af naar de persoon die onhandig over zijn voeten was gestruikeld. Hij vond haar in de vorm van een jonge, sneeuwwitte prinses op de koude stenen vloer. Haar haren waren bleekwit van kleur, haar huid bijna net zo als porselein. Ze was net een popje en voor één moment wist hij niet zeker of hij haar kon aanraken. Of ze wel echt was, maar een resultaat van zijn te ver ontsproten fantasieën. Het was echter nog geen seconde daarna dat hij besefte dat we degelijk echt was, heel anders dan hij. Ze bestond, zag hij aan haar. Hij kwam niet van zijn plek, maar boog naar voren en stak één van zijn handen naar haar uit. Een bescheiden gebaar in de vrije wil haar overeind te helpen.

Haar achtervolger had een stem. Een zachte stem, die perfect paste bij het persoon dat zij had gezien als haar moordenaar, haar stalker. Een ongewone stem die paste bij de ongewone dood die Sareth voor ogen had. Het was een van die nachten waarin ze er van overtuigd was dat het haar laatste zou zijn. Een van die nachten waarin ze zeker wist dat ze het opkomen van de zon niet zou meemaken, waarin ze voelde dat iemand of iets haar zou komen opzoeken. Bloed, veel bloed en leven dat langzaam uit haar zou vloeien. En Sareth zag het allemaal gebeuren, voelde het allemaal gebeuren. Gevloerd door de moordenaar met het lieve gezicht, met de lieve stem en de dromerige blik. En al wist ze dat dit haar dood zou zijn, dat ze huilend zou moeten wegkruipen en zou moeten vluchten, ze greep naar de hand. Het beetje Sareth dat de nacht had overleefd, het beetje Sareth dat wist dat dit een man was en dat wist wat zij met mannen deed, pakte zijn hand beet. Zijn handen waren koud, misschien even koud als die van haar maar trilden lang niet zo hevig als de handen van Sareth. Haar stemmen vertelden haar te rennen, haar benen vertelden haar dat ze hier niet toe in staat was en de Sareth, de échte Sareth vertelde haar dat ze moest blijven waar ze was. Dat ze moest práten. Ze wist niet naar wie ze moest luisteren, naar zichzelf of de stemmen die momenteel overal waren. In de muren, in haar hoofd, voor haar. De zachte stem van de jongen leek erbij te horen, leek een van die honderden stemmen te zijn. Het enige verschil was dat die van hem helder was en dat de anderen niet meer dan zachte fluisterstemmen waren. 'Het is oké,' fluisterde ze tegen haar potentiële moordenaar.

Hij knipperde met zijn ogen; bestudeerde het gezicht van de jonge vrouw met een blik die het onduidelijk maakte of hij haar aanwezigheid wel daadwerkelijk in zich op nam. Haar aanwezigheid was echter niet meer te ontkennen zodra ze zijn hand aanpakte. Haar bleke vingers krulden zich om de zijne en accepteerden het gebaar waar hij niet bewust over na had gedacht. Puur uit automatisme trok hij zijn hand terug naar achteren. Dichter naar zijn eigen lichaam toe; een handeling waar hij haar lichaam in meenam. Hij merkte hoe ze beefde, een trilling waar hij zich niet van bewust was geweest toen ze nog voor zijn voeten op de grond had gezeten. Ze richtte haar lichaam op in hetzelfde tempo waarmee hij zijn hand terug trok, hoewel zijn koele vingers om de haren geklemd bleven. Haar huid was koud, niet onverwacht met de kleur die ze had. Ze had een huid met de kleur van porselein en naar eerlijkheid, zag ze eruit als een beeldschone ijsprinses. Haar witte haren omlijstten haar angstig kijken gezichtje. Haar woudgroene ogen vertoonden verwarring, gepaard met een voor hem niet te plaatsen onzekerheid. 'Het is oké,' vertelde ze hem met een zachte fluisterstem. 'Het is oké,' zei ze tegen hem, maar hij kende de reden waarom niet. Hij geloofde haar. 'Oké,' herhaalde hij met een zachte stem. Hij ontwarde zijn vingers van de hare en sloeg zijn armen over elkaar. Hij bestudeerde haar gezichtje. 'Ben je bang voor me?' vroeg hij vervolgens, zelf onzeker klinkend. Was ze bang voor hem?