Hei aeschra kai ho imateis

Het was ochtend en het was koud. Uiteraard. Eric bevond zich alleen maar buiten als het zowel vroeg als koud was om de één of andere ongetwijfeld belachelijke reden. Hij had geen flauw idee waarom, maar het was nu eenmaal zo. Maar goed, niemand zocht achter redenen voor bekende zaken. Hij had bijvoorbeeld zich nooit afgevraagd waarom de lucht blauw was. Wel waarom gras groen was, maar dat was hem in de humaniora wel op de neus gedrukt. Raadsels waren stukken minder tof als je het antwoord ervan kende. Het was vreemd eigenlijk. Moest het niet evengoed tof zijn om anderen in hun vet te zien gaarkoken, terwijl ze zich overdreven opwonden over het antwoord van een raadsel dat zo oud en bekend was dat het een raadsel op zich was dat ze het niet kenden. De wonderen des levens waren voornamelijk te vinden in de onwetendheid van een ander.
Hij negeerde zijn eigen gebrek aan kennis over de meeste zaken even. Zulke dingen verklootten altijd de redenering van het moment om de één of andere triviale reden.
Om de één of andere reden zorgde buiten zijn er altijd voor dat hij echt wakker werd. Geen flauw idee of dat nu goed was of slecht of gewoon, alweer, zo’n triviaal feit dat zijn dagen vulde zoals elk ander feit dat zo banaal was dat het vreemd was dat het ook maar opviel. Zulke feiten waren met zoveel en de lijn die de fait divers van de details die niemand opviel, onderscheidde was te vaag om nog als grens benoemd te worden. Tragisch.
Hij betwijfelde of er ook maar iemand was die ervan wakker zou liggen.

In haar vuist geklemd, hield ze twee doorweekte, witte gympen. De dingen waren goedkoop, misschien drie maanden in gebruik en vielen nu al uit elkaar. Misschien had het iets te maken met Sareth haar eindeloze drang om door vochtig gras en waterplassen te lopen. Misschien kwam het wel door het feit dat Sareth zonder duidelijke reden in vroege ochtenden over het gras wilde lopen. Wanneer de dauwdruppels zich op grassprietjes verzamelden en iedere voorbijganger doorweekt wilden doen weglopen. De eerste paar minuten had Sareth haar gympen nog aangehad, maar al snel had ze besloten dat natte gympen zorgden voor koude voeten. Veel verder dan dat had ze niet nagedacht. Ze had bijvoorbeeld niet kunnen voorzien dat het niet dragen van schoenen nog veel kouder zou zijn en hier kwam ze dan ook pas achter toen haar schoenen al naast haar op het kiezelpad hadden gelegen. Toch had ze besloten de schoenen uit te laten en mee te dragen. De vochtige grassprieten en aarde onder haar voeten, voelde op een vreemde manier prettig en Sareth maakte een zoveelste ochtendwandeling. In haar vrije hand hield ze, hoe kon het ook anders, een opgestoken sigaret. De rook kringelde hoog boven haar op in de koude ochtendlucht. Haar donkerblauwe, net zo goedkope vest, hing los om haar lichaam. Een schouder was niet bedekt, aangezien het vest was afgezakt en Sareth had besloten dat ze te lui was om het vest goed te trekken. Hoe ze er voor de buitenwereld uit zag, wist ze niet en al kon dat haar normaal behoorlijk wat schelen, momenteel maakte ze zich hier absoluut geen zorgen over.

Aan ochtendwandelingen werden dikwijls magische capaciteiten toegeschreven. Je zou er helderder door worden, alerter. Logischer nadenkend en al die dingen die in de lijn van aandacht schenken en geconcentreerd werken lagen. Dat soort troep. Hij betwijfelde of dat ook zo was, gezien hij er nooit bewijs van had gezien en die vermeende capaciteiten vooral te maken had met het feit dat je gedwongen werd wakker te worden had en niet met de magie van de ochtend, maar goed. Hij had ook weleens ergens, geen flauw idee meer waar dat je interessante dingen zou kunnen tegenkomen tijdens een ochtendwandeling. Nu was dat bullshit. “Interessant” was een subjectief begrip, dat wel, maar hij betwijfelde of vuilniswagens of hondeneigenaars nu zó interessant waren. Om eerlijk te zijn was hij er vrij zeker van dat niemand ooit naar buiten ging voor dat soort mensen. Hij bedoelde maar, 101 dalmatiërs kwam vast niet elke dag voor. Nam hij aan. Hij had geen flauw idee, nooit een hond gehad.
Nu waren ochtendwandelingen zo één van die weinige dingen die je in een zottekeshuis kon doen zonder al te veel van de “medepatiënten” tegen te komen. Altijd een verademing. Of geregeld. Hij had geen flauw idee wat hier beter paste en het interesseerde hem ook langs geen kanten. Nu kwam hij weleens een medepatiënt tegen. Meestal negeerde hij hem of haar en negeerde diegene hem, simple as that. Nu zagen ze er meestal niet uit zoals degene die hij een eindje verderop zag. Zo van dat wit haar – hij had zich altijd afgevraagd waarom mensen in godsnaam hun haar wit verfden, maar oké - en iets wits in haar hand. Die dingen in haar hand – waren dat nu schoenen of handschoenen of nóg iets anders – zagen er niet al te schoon uit. Wauw, soort zocht soort, nam hij aan. Hij was er niet zeker van of hij haar al eens eerder had gezien. Vast wel, gezien ze hier rondliep, maar hij kon niet zeggen dat hij het zo verschrikkelijk vond dat hij niet op haar naam kon komen.