"I want to play a game"

De ruimte was gevuld met geluiden en drukte, maar absoluut niet met mensen. De platenspeler produceerde een verschrikkelijk, krakend geluid. De muziek die hier uit hoorde te komen was maar een zacht achtergrond muziekje vergeleken met de storing. De stemmen van de andere, weinige patiënten die hier wel waren, galmden door de zaal. Enkele van deze stemmen waren erg luid, anderen mompelden en waren een zoveelste stoorzender waardoor Sareth zich niet kon concentreren op wat ze dan ook aan het doen was. Zoals altijd wanneer ze hier zat, hield ze een sigaret tussen haar vingers geklemd. Deze keer zat ze op een van de versleten banken en staarde ze naar een speelbord dat voor haar op de salontafel uitgeklapt lag. Sareth haatte spellen. Of wel, ze haatte bordspellen, spelletjes als tikkertje, verstoppertje. Ze haatte alle spellen waar geen prijs te winnen viel. Spelen om niks anders dan eer was absoluut niks voor Sareth. Sareth wilde een prijs, een blijk van haar talent, haar overwinning. Sareth speelde alleen wanneer er iets te winnen viel. En het liefst speelde ze vals, het liefst koos zij het spel en besloot zij de spelregels. Het liefst wás zij het spel. Terwijl ze rook inhaleerde, vroeg ze zich af waarom er in godsnaam een bordspel voor haar neus stond. Zij had het er niet neergezet en ze had geen tegenspeler. Ze kon zich niet herinneren of het spel er al had gestaan toen zij had plaatsgenomen, maar dat moest ze dan maar aannemen.

Matthias was verveeld, zo verveeld dat hij zelfs zonder enige aanleiding naar de hoofdzaal gelopen was. De zaal waar hij zich enkel en alleen beval om heen te gaan als het echt nodig was, als het echt verplicht was zoals de domme gelegenheden die de wetenschappers bedachten om samen te komen. Juist, die zaal ja. Die zaal liep hij op dit moment in en hij nam vrijwel meteen zoveel mogelijk details in hem op. De platenspeler speelde zoals altijd de zelfde plaat, met de storing die waarschijnlijk veroorzaakt werd door de hoeveelheid stof die erop lag en niemand de moeite er voor nam om die er af te vegen, ook hij had hier geen behoefte aan. Hij herkende een paar patiënten die volgens Matthias iets te veel plezier in hun kwaadspreken hadden over een bepaalde patiënt ging waar hij de naam zich niet van herinnerde en Sareth herkende hij aan de rook die ze uitblies en in kringeltjes zo hoog als het plafond stegen. Er bevond zich een bordspel voor haar, hij had geen idee of zij dit met de intentie daar had neergelegd om een spel te gaan spelen. ‘Zoek je een tegenspeler?’, vroeg hij met een halve glimlach, wanneer hij langsliep. Matthias speelde niet erg vaak spellen, maar hij vond het een prima tijdverdrijf, meestal dan. Hij had ook nog niet erg vaak spellen in het asylum gespeeld, hij had ook geen idee wat voor speelbord er voor Sareth lag en wat je er mee zou kunnen doen.

De rook verliet haar mond terwijl ze twijfelend naar het speelbord keek. Ze wist niet wat ze aan moest met het ding, was niet eens zeker van welk spel er voor haar lag. De deur opende en een jongen kwam de kamer binnen. Ze kende hem, maar niet goed en kon zich absoluut niet herinneren dat ze ooit een gesprek met hem had gevoerd. Vanuit haar ooghoek hield ze hem in de gaten, terwijl ze een zoveelste trek van haar sigaret nam. Toen hij tegen haar sprak, moest ze zeggen dat ze hier van schrok. Met een schok rechtte ze haar rug en keek ze hem aan. Toen ze zichzelf had hervonden, haalde ze haar schouders op. 'Waarom ook niet,' sprak ze met haar zachte, bijna chronisch verleidelijke stem. Ze haalde een hand door haar spierwitte haren en blies de rook uit. Met de siaret tussen haar vingers geklemd, gebaarde ze naar het bord. 'Ik ken het spel niet,' merkte ze ietswat beschaamd op. Ze nam nog een trek en drukte de sigaret vervolgens uit in een afzichtelijke asbak. Alsof het een doodnormale handeling was, trok ze haar zachtblauwe, afschuwelijke patiëntentuniek wat naar beneden met doel dat er een redelijk decolleté vrij zou komen. Al wist ze dan niks meer over haar oude leven, haar oude verlangen naar het zijn van een bezienswaardigheid was nog altijd een behoefte. Een vos verliest zijn haren, maar niet zijn streken.

Als antwoord op de goedkeuring van Sareth haalde hij een stoel bij een tafel vandaan om daar op plaats te nemen tegenover haar met het nog onbekende spel tussen hen in. Hij wierp nog een keer en deze keer iets langer een blik op dit spel beiden kenden ze het niet, dus waarschijnlijk was de taak aan Matthias hier maar iets op te verzinnen. ‘Daar vinden we vast wel iets op’, zei hij met een grijns tegen haar. Even viel er een stilte, terwijl hij haar aankeek en hij enigszins afgeleid was van zijn poging tot uit te vinden wat ze met het bordspel aan moesten. Zijn blik dwaalde langzaam naar beneden totdat het weer op het bordspel uit kwam, daarnaast lagen een aantal pionnen en twee dobbelstenen merkte hij nu pas op. Vijf van iedere kleur in rood, blauw, groen en geel. ‘Ten eerste mag je een kleur pion uitkiezen’, zei hij twijfelachtig terwijl hij zijn aandacht op het spel hield, dat hem nog steeds vreemd en onbegrijpelijk leek. Hij dacht weer na en haalde voorover hangend zijn handen door zijn haren zodat ze half voor zijn gezicht hingen en hij met zijn rechterhand een deel voor zijn ogen weghaalde deze pluk vasthield en zijn hoofd op die hand liet steunen.

Er zaten nog precies twee sigaretten in het pakje dat naast het spelbord lag. Sinds ze hier absurd weinig te doen had, was roken vrijwel het enige tijdverdrijf dat ze had. Wanneer ze zich verveelde en zich dus in de grote zaal bevond, was roken vrijwel het enige dat ze deed. Buiten en in de gangen was ze vaak te druk met zichzelf, haar stemmen, haar uiterlijk. Daarnaast was de grote zaal de plek waar ze het makkelijkst aan sigaretten kwam, en ook de plek waar deze het makkelijkst te roken waren. Wel, terug naar het punt dat ze nog maar twee sigaretten had en dat ze het niet gewend was zonder sigaret tussen haar vingers te zitten. Aangezien het er nog twee waren, vond ze dat ze zo sociaal kon zijn om haar tegenspeler een sigaret een te bieden. Ze wees op het pakje en keek de jongen vragend aan. 'Rook je?' vroeg ze hem, waarna ze voor zichzelf een sigaret uit het pakje haalde en deze aanstak met een afgestreken lucifer. 'Ik wil rood,' mompelde ze met een glimlach, terwijl ze haar rook uitblies en een van de rode pionnen naar zich toe schoof.

‘Nee, ik rook niet,’ antwoordde hij haar. Het was aardig van haar geweest om hem een sigaret aan te bieden, maar hij moest weer zo stom zijn om niet te roken. Hij kon er weinig aan doen, hij had er nooit de dwang toe gehad en hij had ook niet het idee dat hij veel mistte. Zelf koos hij voor de gele pionnen en schoof de andere kleuren weg van het speelbord. Hij begon zich nu echt af te vragen wat ze met de spel aan moesten en waarom hij in eerste instantie had gevraagd om met Sareth dit te gaan spelen. Hij wist niet eens wat het inhield om maar te zwijgen over het doel. Hij baalde nu een beetje van zichzelf en om dat weer goed te maken probeerde hij daar toch maar wat op te verzinnen. ‘Jij mag anders wel beginnen,’ zei hij als suggestie vervolgens pakte hij de dobbelstenen op en hield zijn hand naar haar op met de twee dobbelstenen daarop liggend. Misschien zou ze op die manier kunnen helpen met het verzinnen van het spel. Iets dat je samen deed kon moeilijk van één kant komen, vond Matthias.

Het stoorde haar absoluut niet dat hij haar sigaret niet aannam. Dat was een sigaret extra voor ze zich weer in de strijd voor sigaretten moest stortten. Het vinden van een persoon dat de moeite wilde doen om sigaretten voor de patiënten te halen, was zo makkelijk nog niet. Ze haalde haar schouders op en schoof het pakje dichter naar zich toe, alsof ze zijn afwijzing niet volledig vertrouwde. Ze bewoog de lucifer heen en weer tot het vlammetje doofde en wierp hem toen in de asbak die op het tafeltje stond. Vervolgens pakte ze de dobbelstenen aan. De twee dobbelstenen waren oud en voelden koud aan in haar hand. 'Juist,' mompelde ze, haar blik op het bord gericht. 'Te beginnen met het feit dat we onze pionnen moeten opstellen.. denk ik.' Haar vingers bewogen over het bord om de rode speelstukken op hun plaats te zetten. Of wel, ze verwachtte dat de rode stipjes bedoeld waren als plaats voor haar pionnen. 'En eh-' Ze wist niet goed wat ze moest doen, dus besloot ze de dobbelstenen maar gewoon op te gooien zoals bij ieder dobbelspel. Dubbel twee, vier. 'Vier?' sprak ze terwijl ze twijfelend een van de pionnen beet pakte.

Matthias moest een beetje lachen om Sareth haar onzekere houding tegenover het spelletje. Niet dat hij wist wat ze zou moeten doen, maar dat was het punt niet. Hij knikte bevestigend, over het gooien van twee dobbelstenen was niet erg verwarring dacht hij. Maar goed, nu was het zijn beurt dus zette hij eerst zijn gele pionnen op de gelijk-kleurige vlakjes en gooide de twee dobbelstenen. ‘Vijf’, zei hij toen hij in totaal vijf stipjes op dobbelstenen telde. Vervolgens pakte hij één van de gele pionnen en zetten die vijf plaatsen verder dan het beginpunt voor de pionnen van zijn kleur. Hij wist ook niet precies wat hij deed, hij ging er ook maar lukraak van uit dat de manier was hoe je dit bordspel speelde dus schoof hij de dobbelstenen maar weer naar Sareth toe, haar aankijkend en wachten op een volgende actie, terwijl zijn blik weer wat naar beneden dwaalde totdat hij zichzelf daarop betrapte en zijn hoofd weer ophief. Hij vond het spel nu al zinloos.