Begintopic: "A Classic Party Scene

Haar blik was ongeïnteresseerd; een nuffige blik die ze op niemand in het bijzonder richtte. Ze had al snel een plaats gevonden naast een enigszins ongewone jongeman, in de hoek van een bank die tegen de muur was geschoven en rook alsof er een kat op was bevallen. De jongeman naast haar besteedde, tot haar genoegen, echter weinig aandacht aan haar en keek aanwezig naar de rest van de aanwezigen in de feestelijk versierde zaal. Ze hadden immers iets te vieren. Een oprechte festiviteit. God, ze werd al misselijk bij het idee alleen. Bespottelijke wetenschapper die dacht dat zijn aanwezigheid een feestje waard was. Of hadden zijn slaafjes dit bedacht? Beiden waren heel waarschijnlijk. Dr. Clayton was arrogant genoeg om te geloven dat zijn aanwezigheid hier een deugd was en zijn puppy gevolg was idioot genoeg om hem op een dergelijke manier eer te doen. Belachelijke idioten. Benaming na benaming schoot door haar hoofd, hoewel geen van die namen ook daadwerkelijk haar lippen verliet. In plaats daarvan richtte ze haar donkere ogen weer op het voorwerp dat op haar schoot lag. Een boek dat ze had meegenomen uit de bescheiden studeerkamer die zich op het Ayslum bevond. De kaft was stoffig en vaal van kleur, met gouden letters was de titel op de voorkant beschreven. Het was niet eens dat het boek haar interessant had geleken, maar alles was beter dan luisteren naar toespraken die haar geen moer konden interesseren of zich mengen tussen de patiënten die vervolgens geen duidelijk woord tegen haar konden spreken. De enige reden dat ze hier ook daadwerkelijk was, kwam doordat een troep van Claytons puppy's haar uit haar kamer had gesleurd toen ze had geweigerd te komen. Het was heel waarschijnlijk dat ze dat ook met de rest van de patiënten hadden gedaan. Ze slaakte een zucht en sloeg het boek op de eerste pagina open. De lettering was ongeveer twee millimeter hoog en één millimeter breed en op één pagina stonden grofweg honderd regels. Ze had nu al spijt van haar boekenkeuze.

Een geërgerde frons hing tussen haar wenkbrauwen. De hartenvrouw tussen haar vingers had een vreemde blik op haar gezicht. De toegeknepen, blauwe ogen die Sareth aanstaarden waren gevuld met spot en afgunst. Als Sareth goed keek, wat ze inmiddels al zo’n vijf minuten deed, dan kon ze het gezicht zien bewegen. Dan kon ze de borst van de vrouw, die dik was ingepakt in lagen gekleurde kleuren, zien bewegen. Op en neer zien rijzen alsof de vrouw ademde. Alsof de vrouw op het papieren kaartje echt leefde, haar mond echt vertrok in een spottende grijns of een afkeurende streep. In haar linkerhand, tussen haar wijs- en middelvinger, hield ze een sigaret. De een na laatste die in het pakje had gezeten. Het pakje lag naast haar, naast de verpakking van het kaartspel. De rook die van de sigaret kwam, kringelde hoog boven haar en haar kaartspel uit. Hoog boven het oude, versleten tafeltje en de vuile banken. Boven haar medepatiënten, de mensen met wie zij voorheen nog niet dood gevonden wilde worden. Met wie ze nog altijd niet dood gevonden wilde worden. Ze bracht de sigaret naar haar lippen en inhaleerde de rook, hield deze een tijd binnen voor ze hem met een zucht uit blies. Gepaard met deze zucht, wierp ze de hartenvrouw op de tafel. Ze wist niet hoe lang ze hier al zat, hoeveel sigaretten er al doorheen waren gegaan maar ze wist wel dat het al behoorlijk lang was. Sareth verveelde zich, wist niet hoe ze moest kaarten en kon niet veel meer doen dan verslagen rondkijken en roken tot het niet meer pijn zou doen.

Langzaam kwam Valentine de kamer binnenwandelen, zijn handen achter zijn rug gevouwen. Redelijk opgewekt floot hij een vrolijk deuntje, tot grote ergernis van sommige patiënten, die hem met een bedreigende blik aankeken. Het kon zijn humeur niet deren. Rustig keek hij de zaal rond. De meeste mensen waren een beetje met zichzelf bezig en er leek nog niet heel veel gebeurd te zijn. Mooi. Hij hield er niet echt van om dingen te missen. Zijn grote vriend was in ieder geval nog niet aanwezig. Na een tijdje viel zijn oog op Sareth, die aan een tafeltje een kaart aan het bestuderen was en even sexy als altijd een sigaret rookte. Met een glimlach op zijn gezicht wandelde hij naar het tafeltje waar ze aan zat. "Hey Sari," groette hij haar. Zonder om toestemming te vragen nam hij plaats op de stoel tegenover haar en plaatste zijn ellebogen op tafel. "Lang niet gezien," merkte hij nonchalant op, om vervolgens de aansteker die in zijn binnenzak zat te pakken. Hij hield ervan om met het ding te spelen, om hem te laten ontvlammen en daarna, met een simpele vingerbeweging, de vlam weer te laten doven.

Matthias was aan één van de tafels op een stoel gaan zitten, de banken hier vertrouwde hij niet. Hij was altijd bang dat de banken uit elkaar zouden vallen van ellende. De stoelen in de zaal zouden, volgens Matthias, dat minder snel doen. Op zijn armen steunend keek hij door de ruimte, lettend op vrijwel ieder detail. Erg sociaal was nog niemand aan de gang, merkte hij op. Niet dat hij dat van plan was wat de rest die avond zou gaan doen kon hij niet voorspellen. Hij was hier al iets te vroeg, omdat hij bang was te laat te komen, en zou ook vroeg in de avond de kamer weer verlaten. Hij zou wat drinken en misschien een keer van plek veranderen om naar het gesprek van twee medepatiënten te luisteren, maar daar bleef het dan ook bij. Matthias was altijd geïnteresseerd in gesprekken van anderen en je zou ook best met hem kunnen praten, hoewel hij nooit de drang had om zelf een conversatie te beginnen. Niet na zijn eerste paniekaanvallen, die de oude Matthias verdrongen. De angst had nooit opgehouden en hij werd er altijd door in zijn greep gehouden. Hij leefde niet meer, niet echt. Met deze angst was niet te leven.

Zijn ogen glansden met de onschuld van een reekalf; hielden een blik gevangen die met afwezigheid zijn medepatiënten bestudeerde. Het was net alsof hij ze niet echt zag en misschien was dat ook zo. Misschien zag hij ze niet, nam hij hun bestaan niet in zich op en realiseerde hij zich niet hoe vol deze ruimte met soortgenoten zat. Gelijkgestemden. Medeslachtoffers. Allen gevangen in de armen van een man waar ze nu het bestaan van mochten vieren. "Hoera! Onze martelaar is al twee jaar bij ons! Hoera!" Het stond nog net niet op banners langs de muren, maar het hoefde niet veel te schelen. Rune zat op een bank, met naast hem een jonge vrouw die een boek op haar schoot had. Hij wist van haar aanwezigheid, net zoals hij wist van de vele andere aanwezigen, maar veel met deze informatie deed hij niet. Hij bewoog zich niet dichterbij in aanstalten om contact te zoeken. Hij bestudeerde slechts zijn omgeving, met een blik die het onzeker maakte of hij alles wel daadwerkelijk zag. Zijn vingers speelden met een lucifer, welke hij afwezig uit een doosje met lucifers had gehaald. Waarom hij lucifers bij zich had, was dan nog de vraag. Hij haalde de kop van de lucifer langs de zijkant van het doosje en keek naar de vlam die op het puntje van het hout ontstak. De vlam was oranjerood van kleur en gaf een gloed die alleen van vuur kon afkomen. Hij bestudeerde de vlam tot die bijna bij zijn vingertoppen was en zwaaide dan met het houtje om de vlam weer te doven. De opgebrande lucifers legde hij in een asbak die op de koffietafel vlak bij de bank stond. Door zijn praktijken, rook de lucht naar zwavel. Gelukkig werd dat enigszins verbloemd door de geur van rook en psychisch gestoorden.