Dr. Daniël Alan Clayton

In een typische herfstnacht werd de familie Clayton een zoontje geschonken; bleek en onschuldig zoals het naar de slanke vingers van zijn dolgelukkige moeder greep. Dat het kind niet zoals alle andere kinderen was en al van geboorte af aan ijsblauwe ogen had en gitzwart haar, mocht niet baten - het waren slechts de eigenschappen die al generaties in de familie zat. Het zou pas vreemd zijn als een Clayton een normaal 'doorsnee' kind kreeg. Het jongetje werd tot Daniël Alan Clayton gedoopt en met alle liefde behandeld, want zoals iedere familie de nodige verwachtingen had, was het van noodzaak om minstens één zoon te hebben. Zodat deze later in de voetsporen van zijn vader zou kunnen treden. Zijn ouders waren tamelijk rijk - de één actief in de politiek, de ander een groot wetenschapper - en hadden weinig tijd voor hun kind. Dean groeide op in het grote herenhuis waar hij was geboren, gepositioneerd in een wijk in London, veelal onder toezicht van de vaste kinderjuf en - wanneer ze een onderzoek had afgerond - zijn moeder. Vader was vaker van huis, kon hij enkel een glimp van opvangen in de weekenden zoals de politicus zich ook thuis met zijn werk bezighield en zich in zijn werkkamer afzonderde. Het was niet zeldzaam dat hij zich soms eenzaam had gevoeld. Hij was enig kind, moest het doen met een foto van zijn moeder of vader in de krant of het horen van zijn vaders stem op de radio bij één of andere persconventie. Maar ondanks alle drukke dagen van zijn ouders en de verontschuldigingen als ze hem weer een weekje alleen moesten laten, was het gezin gelukkig. Het had een paar kleine maanden geduurd tot er een onacceptabele uitspraak werd gedaan op een congres, er rollen werden omgedraaid en de schuld op Sir Clayton geschoven werd. Zijn vader verloor zijn baan en titels en zat tijden werkloos thuis. Het was het moment dat ook zijn moeder besloot tijdelijk afstand van haar werk te nemen om meer thuis te kunnen zijn, een gezin te vormen. Zo konden ze zich ook meer richten op Dean, en kwamen erachter dat hij op jonge leeftijd al bijzonder was. Behulpzaam, beleefd, lief - het soort voorbeeldkind dat ieder ouder zich zou wensen. Behalve dat was hij ook buitengewoon slim en had hij vele talenten, die voor hen eerder nog verborgen waren gebleven. Een klein uitvindertje met interesses waar een kind van zijn leeftijd zich nog niet helemaal voor hoorde te interesseren, en liever gefascineerd speelde met water in reageerbuisjes dan speelgoed. Kunst, muziek, geschiedenis, martelwerktuigen; eigenlijk was niets te gek.

De basisschool:

Dat hun zoontje op de basisschool een aantal klassen mocht overslaan, met vijfjarige leeftijd in groep drie belandde en zo eigenlijk een deel van zijn tijd met leeftijdgenootjes skipte, mocht de pret niet drukken. Voor trotse moeder- en vaderlief niet, althans. In schrijven, lezen en rekenen had Dean zich al verder ontwikkeld, hij kon beter verbanden leggen en antwoord geven op klassikale vragen. Zijn klasgenoten was hij steeds een stap voor, en op een zeker moment pikten ze dat niet langer meer van de 'kleuter'. Het begon met buitensluiten, hem eigenlijk gewoon compleet negeren - ging later over naar het gooien van propjes, het trekken aan zijn halflange zwarte haar, het verstoppen van zijn spullen, punaises op zijn stoeltje leggen. En wat ooit begon met propjes gooien, groeide uit tot vastgebonden worden aan het klimrek en ongenadig bont en blauw worden geslagen. Gebruikelijke naschoolse sessies, die steeds baldadiger en heftiger werden, tot er uiteindelijk ook gebroken flessen en plastic zakjes die over zijn hoofd werden getrokken aan te pas kwamen. Niet alleen door zijn eigen klas; ook de achtste groepers, oudere kinderen uit de buurt die op hun beurt hun buurjongen of broertje meenamen naar het fenomeen. Want dat was leuk voor de kinderen in de harde, typisch London wijk: zien hoe iemand in elkaar wordt gerost. Hoe harder hij gilde, hoe harder ze lachten. Het duurde niet lang tot dit zich ook binnen de klas verplaatste, want de kinderen van de derde klas namen de brute ideeën van de bovenbouwers over om hun dikke pret ook tijdens schooltijd te kunnen krijgen. Natuurlijk alleen wanneer de leraar het lokaal even moest verlaten, en Dean voor de klas werd gedwongen handelingen te verrichten die voor de rest als amusant werd ervaard. Eerst probeerde hij er luchtig mee om te gaan, stond na school gewoon net zo vrolijk weer in de deuropening. Verfomfaaid, vuile en gescheurde kleren, een bloedneus, grote plukken van zijn haar afgeknipt, een trillende arm of been door de vele blauwe plekken en op het punt van het verliezen van bewustzijn - maar met een grote stralende glimlach. Altijd en overal. 
Het besef dat hij zich niet eeuwig kon blijven opstellen als een onbezorgd iemand en het niet werkte kwam pas als een klap in zijn gezicht aan toen ook volwassenen hem als een grote last gingen zien. Van alles kreeg hij op school de schuld als de leraar terugkwam en een ravage aantrof, Dean temidden in dat alles. Het levendige kind werd letterlijk uit hem geschopt en geslagen, de zin voor alles verdween. Het kon hem niet langer meer schelen. Harde woorden waarin hij was gaan geloven dat hij niets waard was en het ook niet waard was te leven, dat was alleen nog waar hij zich mee bezighield. Gewoon de slappe zielige kleuter, en niets meer dan dat. Thuis kon hij zijn tranen laten, uren achter elkaar als hij wilde. Hij was van een vriendelijk lief kind dat nooit kwaad in de zin had gehad, altijd bereid was iedereen te helpen, veranderd in een onhandelbaar moeilijke jongen. Zijn vader zat met het handen in het haar, zijn moeder probeerde hem sussend en troostend en smekend koortsachtig in slaap te spelen op de harp. Steeds dezelfde melodie. Alleen dat stelde hem nog tot rust.

In de jaren die volgden was Dean eenzaam. Zijn moeder, waarvan hij dacht dat ze zoveel van zijn vader hield, was vreemd gegaan met een andere man, waarna ze betrapt werd omdat ze een klein kindje in haar had groeien. Het kleine meisje, dat negen maanden later werd geboren: Elizan, was niet bepaald in de smaak bij Dean. Hij verachtte haar, want zij had zijn veilige thuisbasis verpest. Zijn vader was vertrokken en zijn moeder woonde samen met haar nieuwe man. Zijn stiefvader kwam dagelijks over de vloer, zich opstellend als een vriendelijke en openhartige man. Ook tegenover Dean, maar enkel in aanwezigheid van zijn moeder. In het diepste geheim had hij een groffe hekel aan zijn 'zoon', dat joch dat hem altijd maar in de weg stond, hem verrot schold dat hij uit de hel kwam en soms wel eens gewelddadig was tegen hem. De dagen dat zijn stiefvader over de vloer kwam waren een regelrechte hel, en als het even kon zat de man hem letterlijk door het huis achterna. Buiten het zicht van zijn moeder werd hij urenlang in kasten opgesloten en opgejaagd door de pook uit het haardvuur. Was zijn moederlief aanwezig, werd hij overladen met presentjes en liefdevol in de wangen geknepen. En hij moest in alle talen blijven zwijgen, wilde hij niet meer verliezen dan zijn jeugd. Behalve dat ook zijn geest en emotionele besef, toen de man hem op een dag lastigviel tijdens het nemen van een bad, en hem een levenslange waterfobie liet oplopen bij zijn poging om hem te verdrinken.
Het geweld, de indruk dat duizenden vuisten continu op hem in bleven slaan - of hij zich nu in de boze buitenwereld bevond of in zijn eens zo veilige toevluchtsoord - het welles-nietes-gevoel of hij het nu waard was om te leven of niet zoals hij het ene moment met fluwelen handschoentjes opgepakt werd, het volgende moment weer hard tegen de grond werd gesmeten; een kind kan daar niet mee omgaan, en zogezegd zorgde het voor een complete karakteristieke verandering bij Dean. Hij lachte niet meer, werd introvert en boos om de kleinste dingen. Kende alleen nog maar de woede, de angst en het onbegrip. Op den duur begon hij toe te geven dat hij niets waard was. Hij liet zichzelf grote builen oplopen door zich met kandelaars op zijn hoofd te slaan. Zijn haren knipte hij ongelijk af, zijn gezicht kladderde hij onder met viltstiften, op weg naar school rolde hij met zijn kleding door koeienvlaaien. Zo ging hij naar school en liet zich van alles met zich doen, nauwelijks meer een kick gevend. Alles om zichzelf opzettelijk lelijk te maken, uit pure wanhoop. Thuis sloot hij zich op in zijn kamer, diep weggedoken in lakens. Zo'n gevecht met zijn 'vaderlief' was wel eens zo erg uit de hand gelopen, dat hij op de grond eindigde en bleef liggen, zijn lichaam kon het niet meer hebben om op te staan en hij voelde hoe verschrikte ogen in zijn rug prikte. De ogen van een klein meisje, een onschuldig meisje waarbij hij duivelse gedachten kreeg. Maar het meisje was niet door oorzaak van dit allemaal, de echte duivels waren zijn moeder en haar nieuwe vriend. Elizan was duivelsgebroed, wat zich gevormd heeft in een engeltje. Het kleine meisje sloeg namelijk haar kleine mollige armpjes om hem heen als hij verdrietig was en pijn had, vertelde hem in stilte dat het wel goed kwam. Het kleine onwetende engeltje, op zo'n leeftijd al zo liefhebbend. Kort daarna besloot Dean te vertrekken, weg te gaan van de plek waar hij is opgegroeid, de plek waar hij er alleen voor stond.

Adolescentie
Het straatleven was een dagelijkse strijd om leven en dood. Het was pakken wat je pakken kon, of eindigen in de goot met een fataal gat in je hoofd. Een dief, dat was welke rol hij in deze fase van zijn leven speelde. Hij keek af van andere straatkinderen, kreeg de regels die op de straat golden en de fijne kneepjes al razendsnel onder de knie. Het besluipen van nietsvermoedende wandelaars en halfdove bejaarden, het binnenglippen van winkels en vervolgens zo hard je kon wegrennen om later bibberend in de kou met je rug tegen de muur in een donker steegje al blij te zijn met een nietig stukje brood. Hij moest wel. De andere straatkinderen benaderden elkaar of vijandig, bereid om elkaar af te maken om een beschimmeld stuk eten, of levenloos tussen het vuil. Er waren geen beschikbare weeshuizen - allen waren vol in de wijk en omstreken - en er was noch begrip, noch genade voor daklozen, hoe jong en klein deze ook waren. Het zorgvuldig uitkiezen van je slachtoffer, de omgeving peilen op getuigen en objecten die je het moeilijk konden maken, het nagaan waar de persoon zijn buit verstopte; alles moest nauwkeurig in zijn werk gaan om succesvol te laten slagen. Poging na poging mislukte met enkel de gedachte aan het eten zelf in zijn achterhoofd, steeds vaker en steeds gevaarlijker. De winter brak aan, waarin vredig gezang in een nis uit de kerk over de straten klonk en beetje een beeld vormde van het eens zo warme leven met mensen die om je gaven dat zoveel straatkinderen waren vergeten. Hevige sneeuwval, tien graden onder nul in een dun versleten kloffie. Voor eens sloten vele wezen vrede met elkaar om tegen elkaar aan te kunnen kruipen, in de hoop de kou zo nog iets te kunnen ontkomen. Voor hem was het al bijna te laat. Koud, ondervoed, graatmager, ondergesneeuwd en zwak had hij aan de kant van de straat gelegen. Hij zou die avond zijn gestorven als hij niet had geweten dat het kerstavond was, een oude man hem in de sneeuw gevonden had en meenam naar zijn kleine rijtjeshuis tussen twee grotere panden in. De man wonende in de wijk, eenzaam en snakkend naar gezelschap na de dood van zijn vrouw. Dean werd er verzorgd, gevoed en geliefd, vrijwel weer zoals het vroeger was. De man stelde zich op als luisterend oor en gaf hem sociale trainingen om hem van de trauma's uit zijn verleden af te helpen. Zware, langdurige processen die geen enkel trauma hadden weggenomen; maar het bood hem een mogelijkheid om zijn hart te luchten, en om zichzelf meer te kunnen beheersen. Hij groeide er op als sceptische tiener, zichzelf steeds bewuster van de hardheid in de wereld en de nood voor discipline en orde om niet vechtend voor je leven op straat te eindigen. Alle anderen die dit niet inzagen vond hij dom en niet de moeite waard. Door de man zijn vrij grote bedrag aan spaargeld en Dean's hoge intelligentie, kon hij naar de beste scholen en universiteiten. Hij was er alleen, werd ondanks dat hij een vrij knappe jongeman was vreemd gevonden, en ook hier lastiggevallen met vernederingen. Alle haat jegens hem negerend, intussen zich afzonderend met zijn studieboeken en zich irriterend aan de lage mentaliteit van zijn leeftijdsgenoten - zo kwam hij zijn schooldagen door. Zijn IQ werd vastgesteld en hij werd toegelaten op een school voor jongeren met een hogere intelligentie, waar hij kon doorstromen naar één van de grootste universitaire colleges van Engeland. Daar begon hij zich te interesseren in de wetenschap. Toen zijn redder stierf, is hij gaan huizen op kamers, in een Londens appartement midden in het centrum van de hoofdstad. Op zijn twintigste nam Dean het besluit Engeland te verlaten en naar Amerika te gaan, voor het opbouwen van een geheel nieuw leven.

Eenmaal in Amerika, zijn verleden achter hem latend, werd hij aangenomen door een grootse universiteit om een onderzoek op te richten over genetische modificatie, een heel team en een groot bedrag geld kreeg hij om het onderzoek uit te voeren en een paar slopende jaren kwamen hem tegemoet. Heerlijk vond hij het, spelen met genen en ze kregen het zelfs voor elkaar om een mens te creëren via een groot computerprogramma. Helaas was het illegaal om het tot leven te brengen, maar hij slaagde er in, waarna het onderzoek opgesloten werd. Dean won een Nobelprijs, maar heeft een jaar vastgezeten door het maken van een mens. Eenmaal uit de gevangenis heeft hij een hele periode niets gedaan, genietend van het geld. Na een lange periode van stappen ontmoette hij een meisje, zo wonderschoon. Ja, ze zag er ietwat jong uit voor hem, maar de licht perverse Dean kon dat wel waarderen. Ze was oud genoeg, immers dat dacht hij, want nadat ze beiden smoor op elkaar waren geworden, bleek het arme kind zestien jaar te zijn. Dean? Hem deerde het niet veel, want hij had eindelijk geluk gevonden in zijn zielige miserabele leven. Hij was allang blij dat hij eindelijk de aandacht kreeg van iemand en voelde zich gelukkig met haar. Twee jaar later trouwden ze en begonnen er wat barsten te ontstaan in het hart van hun relatie. De oh zo lieve Sareth, bleek niet zo onschuldig te zijn als dat hij dacht dat ze was, want vele malen ging ze vreemd met andere mannen. Dean sloot zich op in zijn Laboratorium uit wanhoop. Vele malen had hij Sareth meegenomen om zijn nieuwe onderzoek te testen. Hij kon de genen veranderen om haar trouw aan hem te maken, want zij was immers zijn eigendom. Vele malen heeft hij het geprobeerd, maar de medicatie had zo'n averechts effect, dat het meisje helemaal doordraaide. Ze wist na een enkele tijd niet meer wie Dean was en wat hij van haar was. Ze ontwikkelde psychische stoornissen en Dean was ten einde raad. De grote natuurramp bij het Hawthorn was zijn enige manier om Sareth en zichzelf te beschermen en zo nam hij zijn team mee, klaar om een nieuw onderzoek te starten met patiënten. Het deerde de Amerikaanse regering immers toch niets.