Sari en Val, sitting in a tree, K-I-S-S-I-N-G

Oki deze vond ik leuk. Meet van Sareth en Valentine in de prachtige tuin van het Hawthorn.


Verveeld plukte Valentine de rode bloemblaadjes van de knop van de Japanse azalea in zijn hand. De tuin beschikte over veel verschillende plantensoorten en na lange gesprekken met de tuinmannen wist hij de namen van de meeste bloemensoorten. Ze vonden het leuk om met hem te praten en Valentine gebruikte zijn bondgenootschappen met hen om meer tijd buiten door te brengen. Met een milde grijns op zijn gezicht nam Valentine plaats op een bankje vlakbij een vijver. Met de neus van zijn leren schoen schopte hij een paar steentjes opzij en langzaam vouwde hij zijn handen in elkaar en legde ze zorgvuldig op zijn schoot neer, alsof het geen lichaamsdelen van hem waren, maar voorwerpen waar hij netjes mee om probeerde te gaan. Zijn donkergrijze ogen schoten van links naar rechts, op zoek naar een slachtoffer met wie hij een gesprek zou kunnen voeren. Helaas.

Spierwitte haren vormden een sterk contrast met de bruine en rode gevallen bladeren. De tuin was grauw, stervende. Knisperende bladeren lagen overal op de grond en een sterke wind blies zowel de blaadjes van de bomen als Sareth haar haar door de war. Haar voeten waren gestoken in witte, goedkope gympen die dr. Clayton haar zo gul had geschonken. Door de dunne zool voelde ze ieder takje, ieder steentje en iedere oneffenheid in de aarde waar ze overheen liep. Ondanks het feit dat het winter begon te worden, werd ze niet in warmere kleren gestoken. Het afzichtelijk blauwe gewaad waar ze in geforceerd werd, gaf haar huid vanaf net onder de kont bloot. Haar armen waren bedekt door een net zo blauw, net zo goedkoop vest. Met haar vuisten hield ze deze krampachtig dicht. Waarom was ze buiten? Hoe kwam ze hier? Welke ingang had ze gebruikt en welke bewaker had haar toestemming gegeven zich buiten te begeven? Ze had geen idee, was het vergeten of had het niet meegemaakt maar tussen haar vingers had ze een sigaret geklemd. Waar ze deze vandaan had, wist ze maar al te goed. Het was verbazingwekkend wat een blik in een decolleté en een opgetrokken rok konden doen wanneer dit nodig was. De rest van de inhoud van het pakje had ze opgeborgen in haar bh, een plek die waarschijnlijk net zo afgeschermd van de wereld was als wanneer ze hem op haar voorhoofd had geplakt. Haar voeten deden steentjes opzij schieten en haastig, zonder te letten op waar ze liep, haastte ze zich naar het bankje aan de vijver waar ze vaker zat. Ze merkte pas de aanwezigheid van een tweede persoon op het moment dat ze nog geen twee meter van het bankje verwijderd was. De kou die ze eerder had gevoeld, verdween opslag en haar vuisten lieten haar vest los. Deze hing nu open en al was het uitzicht op een in ziekenhuiskleren gehuld lichaam niet héél aantrekkelijk, het was altijd aantrekkelijker dan een lichaam dat zichzelf krampachtig probeerde te bedekken.

Knerpend grint. Haastige stappen. Geïnteresseerd draaide Valentine zijn oor richting het steeds dichterbij komende geluid. De voetstappen stopten en langzaam draaide hij zijn gezicht richting de persoon die zich richting hem had gewaagd. Voordat de vrouw - want dat was het enige wat hem opviel - überhaupt bij hem binnenkwam, drong de sigarettenrook zijn neusgaten binnen. Godverdomme, wat had hij zin in een sigaret. Pas enkele seconden later drong het beeld van de vrouw zijn gedachten binnen. "Wat ben jij ongelooflijk sexy," merkte Valentine onsubtiel op. Langzaam stond hij op, de vrouw tegenover hem beter in zich opnemend. Ze had een prachtig lichaam en hij voelde zich ongelooflijk aangetrokken tot haar. Het korte, blauwe shirt kon haar mooie benen niet verhullen en als hij zichzelf niet beter in de hand kon houden, had hij haar meteen gezoend. Glimlachend stak hij een bleke hand uit. De nagels waren rond geveild en er was geen vuil eronder te bekennen. "Ik ben Valentine."

Haar lippen bewogen iets van elkaar, als poging om te antwoorden. In de stilte die volgde gleed de rook die ze zojuist had geinhaleerd over haar lippen naar buiten. Een klein, zwak wolkje vormde zich voor haar ogen en maakte haar zicht op de jongen wazig. Zodra het wolkje was verdwenen, stak ook zij haar hand uit. Ze had nog altijd niks gezegd en wist niet precies waarom dit zo was. Ze was niet verbaasd om het compliment, het was immers haar ding om te wéten hoe ze er zelf uit zag. Om te wéten dat ze absoluut sexy was, absoluut aantrekkelijk. Het reëele zelfbeeld, zelfvertrouwen mocht dan naar narcisme neigen, het had haar al meer dan eens een onbekend bed om in te 'slapen' geboden. Haar bleke, slanke vingers gleden tussen die van hem en ze schudde zijn hand. 'Sareth,' sprsk ze met een glimlach. 'Ik moet zeggen dat het erg lastig is om er sexy uit te zien in deze-' Ze twijfelde over hoe ze de gewaden moest noemen. 'Kleding..' Haar vrije hand bracht ze naar haar mond, zodat ze een trek van haar sigaret kon nemen. 'Sigaret?' vroeg ze hem. De hand die zojuist de zijne had geschud, verdween nu in haar bh om het pakje tevoorschijn te halen.

Nog steeds licht in de ban van haar aantrekkelijke verschijning, schudde hij kort haar hand. Sareth. Dat was belangrijke informatie en hij deed moeite om de naam en het bijhorende gezicht op te slaan in zijn geheugen. "Sareth." Hij proefde de naam en genoot toen de aangename naam zijn lippen verliet. Het smaakt naar lust. Toen hem werd gevraagd of hij een sigaret wilde, slaakte hij een bijna onhoorbare zucht van geluk. De goden waren hem genadig vandaag. "Graag," antwoordde hij kort, terwijl hij zijn stem zo aantrekkelijk, doch met een zweem van afstandelijkheid, liet klinken. Sareth intrigeerde hem. Wat voor geheimen zou deze jongedame voor hem hebben? Waarom zou zij in dit ongelooflijk saaie 'tehuis' zitten opgesloten?

Met een blik die zowel interesse als verleiding had kunnen weerspiegelen, nam ze de jongen in zich op. Het pakje dat ze tussen haar vingers hield was warm door de plek waar hij verstopt was geweest en deze warmte was welkom voor haar ijskoude vingers. Ze opende het pakje en trok er twee sigaretten uit. Een stak ze in haar eigen mond, ze ander overhandigde ze aan Valentine. Met de nog brandende peuk, stak ze haar nieuwe sigaret aan. Ze inhaleerde en blies de nieuwe rook uit, waarna E de inkiddels opgerookte peuk in de vijver gooide. 'Dus, Valentine,' sprak ze, waarna ze langs hem heen liep om plaats te nemen op het bankje. 'Wat doe je buiten? Het is koud.' Ze nam plaats en sloeg haar benen over elkaar.

Valentine nam de sigaret van Sareth aan en stak hem onverschillig tussen zijn lippen. Terwijl hij langzaam in de zakken van zijn broek naar een aansteker zocht, keek hij geïnteresseerd naar de peuk die Sareth zojuist achteloos in het water had gegooid. Uiteindelijk sloten zijn vingers zich om de koude aansteker in zijn zak. Hij nam rustig de tijd om zijn sigaret op te steken, mede omdat zijn handen zo trilden door de kou, nam een trekje en stopte daarna het kleine ding weer in de zak van zijn broek. Pas toen hij zijn handelingen had voltooid, ging hij in op de vraag van het meisje. "Vind je het koud? Ik ben wel gewend aan deze temperatuur," antwoordde hij achteloos, om vervolgens naast haar plaats te nemen, trachtend om haar vraag op een subtiele manier te ontwijken.

Haar vrije hand haalde ze door haar haar, om het in een simpele beweging naar een kant van haar schouder te krijgen. Het wit van zowel haar huid als haar haren stak maar zwak af tegen de kleuren van haar afzichtelijke kledij en maakten dat ze een vreemde, pastelkleurige vlek was in een bruin en stervend geheel. Haar lange, ijskoude vingers brachten de brandende sigaret naar haar lippen en zoals van haar verwacht inhaleerde ze de prikkende rook. De stilte in de tuin was haast angstaanjagend. Binnen de muren van het gebouw was overal, zelfs op de stilste plekken, geluid. En gemompel, geschuivel en gejammer van anderen. Het bonzen van je eigen hart, de stemmen die constant conversatie zochten met Sareth. Stemmen die ze vaak negeerde, maar die haar na verloop van tijd wisten te bereiken, tot haar door wisten te dringen. Het waren die stemmen die haar hier uiteindelijk hadden gekregen. Die ervoor hadden gezorgd dat ze hier moest zijn, behandeld moest worden als een gek, iemand die niet wist hoe ze zichzelf in toom moest houden. Een gevaar voor de samenleving. Opnieuw bracht ze de sigaret naar haar lippen. Ze wist niet precies wat ze moest zeggen om deze stilte te doorbreken, maar het moest iéts zijn. En met een beetje geluk zou de conversatie kunnen leiden tot een tweede 'iets'. 'Ik heb het altijd koud,' begon ze. De koude vingers van haar vrije hand, grepen naar die van hem. Met ietswat, absoluut geen gemeende, verbazing in haar stem merkte ze op dat zijn handen warm waren.

Met een gladgestreken gezicht bestudeerde Valentine de bewegingen van Sareth. Hoe haar lange, smalle vingers door haar haar streken, hoe ze de rook inhaleerde en weer uitblies. Hoe fragiel, maar toch onafhankelijk ze leek. En hoe weinig hij eigenlijk wel niet van haar wist. Hoeveel harten zou ze gebroken hebben? Hoe vaak zouden haar tranen gevloeid hebben? Wat deed ze hier? Onbeantwoorde vragen. De ijzige wind liet hem huiveren van de kou, maar vanbinnen brandde hij naar verlangen naar deze mysterieuze vrouw. Langzaam bracht ook hij de peuk naar zijn lippen en liet hem daar even rusten terwijl hij diep inademde. In een vloeiende beweging nam hij de sigaret weer in zijn hand en liet de rook uit zijn mond ontsnappen. Net toen hij op het punt stond om de stilte te doorbreken, sprak Sareth. Hij ving haar woorden niet helemaal op, maar schrok een beetje toen ze haar hand op die van hem plaatste. IJskoud. Ze vervolgde dat ze zijn handen warm vond. Hij kon nou niet echt zeggen dat hij het warm had, maar in vergelijking met haar leek hij in ieder geval warmér te zijn. Een paar seconden dacht hij na over wat hij zou zeggen. In plaats van haar te antwoorden, tilde hij haar hand op en drukte hem tegen zijn koude lippen. Hij weifelde nog een paar seconden. "Het doet je schoonheid niet teniet," sprak hij zacht.

Hoewel Sareth niet gewend was aan deze subtiele manier van begeerd worden. Handkussen en complimentjes die zo subtiel en zacht waren dat ze langs haar leken te strijken als een zachte hand, alsof ze kwamen van fluisterende lippen. Sareth was nog altijd het persoon dat ze was, het persoon dat ze altijd was geweest. Ze was nog altijd belust op het enige in haar leven dat haar altijd zonder problemen was komen toewaaien. Ze was nog altijd gefocust op het enige waar ze goed in was en het enige waar ze echt, oprecht van kon genieten. En al was ze nog altijd dit persoon, iets in haar voelde een ander soort interesse voor deze jongen. Nog altijd met dezelfde uitkomst, nog altijd hetzelfde principe. Maar misschien, heel misschien was het anders met deze jongen. Hij wás immers anders. Hij sprak over schoonheid, haar schoonheid. Schoonheid waarvan Sareth altijd had geweten dat het er was, schoonheid waar anderen haar nooit over hadden aangesproken. Of misschien wel, maar Sareth wist het niet meer. Misschien wel, maar herinneringen aan die complimenten waren vervaagd en weggezonken in de waas van dronkenschap. Nu was ze nuchter, absoluut nuchter en ze was er vrij zeker van dat hij dat ook was. In een impuls- een absoluut Sarethlike impuls, trok ze haar hand weg en leunde zijzelf naar voren. Heel even ving ze zijn blik, waarna ze haar lippen op die van hem drukte.