Hawthorn Sanitarium
Alain Hawthorn besluit op 65 jarige leeftijd iets te doen met zijn leven. De oorlog heeft veel mensen achtergelaten met trauma’s, psychologische problemen, psychoses. Deze mensen kunnen er niks aan doen dat hun leven is verpest, iets dramatisch fout is gegaan. Hij wilt de mensen redden, ervoor zorgen dat ze niet in Death Row eindigen door een misdaad die ze niet bewust hadden gedaan. Hij wilde ze een plek geven, een plek waar ze werden afgesloten van de wereld, geen probleem meer waren voor het ‘normale’ volk, het volk dat zich alleen maar zorgen hoefde te maken om de rekening, de ruzie met de buren. Getraumatiseerden konden weggestopt worden, maar zouden goed verzorgd worden. Ze zouden niet het idee hebben dat ze opgesloten zaten, ze zouden niets van de oorlog herleven, gerespecteerd worden. Iedereen werd een eigen kamer beloofd en intensieve zorg. In 1956 was het asylum een feit, stroomden de labielen, de psychopaten, de angstigen het gebouw binnen. Dokter Hawthorn doet zijn onderzoeken op een menselijke manier, wilt weten waar deze psychologische ziektes vandaan komen en schiet aardig op met zijn onderzoek. In 1967 sterft Hawthorn en moet het bedrijf overgenomen worden door een ander. De geesteszieken zitten immers nog altijd ver weggestopt van de mensheid en moeten beschermd worden tegen zichzelf.
Alles loopt goed, het asylum loopt geen winst maar de mensheid wordt beschermd. Seriemoordenaars worden gestopt in kleine, witte, met schuim bekleedde kamertjes en schizofrene mensen werden geforceerd gesprekken te voeren met psychologen, breineters, mensen die hen langzaam duidelijk probeerden te maken dat ze gek waren. De zorg zelf gaat er iets minder aan toe. Het beloofde gevoel dat de inwoners niet zitten opgesloten, is een leugen. Veel van de getraumatiseerden worden nog gekker dan dat ze al zijn en anderen worden dat simpelweg door het gebrek aan vrijheid. Structuur had een positief iets moeten zijn, maar de drieëntwintig uur per dag opgesloten werken voor veel van de labielen negatief.
En natuurlijk, op het moment dat iemand een onderzoek wilt starten naar dit asylum, wanneer iemand het bedrijf wilt ontmaskeren als slecht en wanneer iemand het wilt sluiten, vindt een van de grootste natuurrampen uit de streek plaats. Een aardbeving die ontzettend veel gebouwen doet instorten, het hele dorp platlegt. Alleen het asylum blijft overeind staan, de labielen die opgesloten hadden gezeten in hun kamer bleven leven. De verzorgers, daarentegen waren met zijn allen gevlucht. Sommigen waren omgekomen tijdens het vluchten, anderen zaten veilig thuis maar niemand nam te moeite om terug te keren.
De gekken waren los, de buitenwereld werd niet meer beschermd tegen deze bedreiging aan potentiële of daadwerkelijke moordenaars. Natuurlijk werd dit voor de buitenwereld verborgen gehouden. In de eerste instantie wíst de media er niet eens van. De gevangenen hebben geen mogelijkheid van ontsnappen, de muren zijn te hoog en de middelen om deze te beklimmen zijn er niet. Ze zitten nog altijd opgesloten, maar deze keer zonder toezicht van een nuchter iemand. Ze leven van de voedselvoorraad die er nog over was.
Op het punt dat deze voorraad dreigt op te raken, hoort Daniël Alan Clayton van dit verhaal. Een erg gerespecteerde dokter, bekend om zijn prijs voor zijn onderzoek naar genetische modificatie. Op het eerste gezicht lijkt deze man de held van het verhaal, hij besluit het asylum op te zoeken en zijn team daar te vestigen. De regering weet hiervan, maar besluit zich hier niet meer over te bekommeren. Zolang de labielen in bedwang gehouden zouden worden, kon de wereld verder gaan met zich ontwikkelen en waren er geen problemen. Wat dokter Clayton ook met de geesteszieken zou uitvoeren maakt hen maar weinig uit, al weten ze dat dat weinig goeds kan zijn. Ze laten meneer Clayton over aan zijn werk en de gestoorde gevangenen aan hun lot.
